سعید احمدیان/ خبرگزاری ایرنا- «مشکلات ما و باشگاه‌هایی مثل ما از جمله استقلال که معدن و صنعت نداریم، بسیار زیاد است»؛ این اظهارات کنایه‌آمیز دوشنبه‌شب رضا درویش، مدیرعامل باشگاه پرسپولیس در یک برنامه تلویزیونی علیه برخی باشگاه‌های صنعتی است؛ باشگاه‌هایی که باتوجه به اینکه بها اصطلاح زیاد در چشم نیستند، ابایی از ریخت‌وپاش‌های نجومی ندارند و با فراغ بال و دور از چشم نهادهای نظارتی نقش پررنگی در بالا رفتن رقم قراردادها دارند.
تیم‌هایی که با پیشنهادهایی تا دوبرابر بیشتر از باشگاه‌های دیگر مشکلی برای جذب بازیکنان مورنظرشان ندارند و تنها جایی کارشان سخت می‌شود که این باشگاه‌ها به دنبال جذب بازیکنانی باشند که پول برایشان اولویت ندارد و می‌خواهند بازی در یکی از تیم‌های قرمز یا آبی پایتخت انتخاب کنند. در آن صورت است که باشگاه‌های صنعتی به مشکل می‌خورند، در غیر این صورت با توجه به ریخت‌وپاش‌های بدون ضابطه‌ای که به خصوص در یکی از این تیم‌های صنعتی صورت می‌گیرد، آنها گران‌ترین تیم‌ها را در هر فصل به نام خودشان ثبت می‌کنند.
ریخت‌وپاش باشگاه‌های صنعتی کار را به جایی رساند که حتی حمید سجادی وزیر ورزش هم چند وقت پیش بدون اشاره به نام، به حیف‌ومیل‌هایی که در این باشگاه‌ها صورت بگیرد، به شدت اعتراض کرد و گفت: «یک باشگاهی داشتیم در خارج از تهران که سه آمار از آنها شنیدم که اعتقادم بر این است که آمار اول درست است. اول گفتند باشگاهی بالاترین هزینه را با ۵۷۰ میلیارد داشته که فکر می‌کنم این درست است. بعد اصلاح کردند و گفتند ۵۲۰ میلیارد. حالا اخیرا آقای تاج گفتند ۴۹۰ میلیارد. اصلا ۴۹۰ میلیارد، پانصد و خرده‌ای یا همان ۵۷۰ میلیارد. یک باشگاهی ۲۷ میلیارد، یک باشگاه ۹۰-۴۸۰ میلیارد؟ این فیرپلی مالی نیست.»
حسین قربان‌زاده، رئیس سازمان خصوصی‌سازی هم دیماه سال گذشته به هزینه‌های باشگاه‌های صنعتی واکنش نشان داد و در یک برنامه تلویزیونی گفت: «تیم‌های صنعتی با توجه به اینکه در بورس هستند، برخی تا ۴۹ میلیون نفر سهامدار دارند، کجا چنین توافقی صورت گرفته که این باشگاه‌ها پولی چند صدمیلیاردی هزینه کنند و تنها یک پنجم این خرج‌ها را با تبلیغات جبران کنند؟!»
البته جولان باشگاه‌های صنعتی در فصل نقل و انتقالات و بالا بردن قراردادها به صورت نجومی تنها مربوط به این چند سال اخیر نیست و این مسئله در یک دهه گذشته یکی از معضلات فوتبال ایران بوده است. مرور صحبت‌های ۱۰ سال پیش محمد رویانیان مدیرعامل وقت پرسپولیس به خوبی گویای همه چیز است.
تیرماه ۹۲ رویانیان به انتقاد هزینه‌ها در برخی باشگاه‌های صنعتی و نابرابری در حوزه باشگاه‌داری در فوتبال ایران پرداخت و گفت: «واقعا نمی‌دانم برخی تیم‌ها بعضی پول‌ها را از کجا می‌آورند که اینطور هزینه می‌کنند؟! سالی ۵۰ میلیارد تومان در ۸ باشگاه که صنعتی هم هستند هزینه می‌شود. این باشگاه‌ها و پول‌های دولتی برای بیت‌المال است که ما اگر یک سوم آن را هزینه کنیم معلوم نیست چه بلایی سرمان می‌آورند. من باید برای ۲.۵ میلیارد آنقدر جواب بدهم و به بازرسی و دیوان محاسبات بروم اما یک باشگاه تا ۴۰ میلیارد هزینه می‌کند و هیچ‌کس نیست که از آن بپرسد پول را از کجا می‌آورید. تازه این باشگاه صنعتی هم هست.»
حالا یک دهه بعد با با بیش از ۱۰برابر شدن هزینه‌ها، همچنان خبری از کنترل ریخت‌وپاش باشگاه‌های صنعتی نیست و باوجود آشکار بودن هزینه‌های نجومی و قراردادهای چندبرابری با بازیکنان اما این تیم‌ها خلاف استقلال و پرسپولیس بابت هزینه‌هایشان مورد بازخواست نهادهای نظارتی قرار نگرفته‌اند.
اگر این باشگاه‌های صنعتی در سال ۹۲ و ۱۰ سال پیش ۴۰ میلیارد هزینه می‌کردند، حالا احتمالا هزینه‌های این تیم‌ها به بالای ۵۰۰ میلیارد رسیده است؛ تیم‌هایی که امسال گفته می‌شود قراردادهایی از ۳۰ تا ۶۰ میلیارد با بازیکنان موردنظرشان امضا کرده‌اند.
افزایش ریخت‌وپاش صنعتی‌ها در فوتبال در شرایطی است که اگر همان ۱۰ سال پیش که مدیران سایر باشگاه‌ها نسبت به هزینه‌های بالای این تیم‌ها اعتراض کردند، قدمی برای نظارت و کنترل ارقام قراردادها برداشته می‌شد، امروز شاهد نبودیم که این باشگاه‌ها همچنان همان رویه را ادامه بدهند و یک رقابت نابرابر را در فصل نقل و انتقالات رقم بزنند.
بدیهی است همان طور که استقلال و پرسپولیس زیر ذره‌بین نهادهای نظارتی و بازرسی هستند، هزینه‌های نجومی باشگاه‌های صنعتی هم باید بررسی و کنترل شود تا رقم قراردادهایی که از بودجه عمومی کشور و جیب مردم پرداخت می‌شود، هر روز نجومی‌تر از قبل نشود.