سعید احمدیان/ روزنامه جوان- شمارش معکوس در حالی برای آغاز بزرگ‌ترین رقابت ورزشی دنیا آغاز شده است که فضای ورزش ایران در فاصله هشت ماه تا شروع این مسابقات المپیکی نیست و هر روز که می‌گذرد گلایه‌های بیشتری از ورزشکاران منتشر می‌شود که از وضعیت و شرایطی که بر اردو‌ها حاکم است، انتقاد دارند. این در شرایطی است که مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک همه چیز را خوب توصیف می‌کنند و معتقدند که ورزشکاران کمبود ویژه‌ای ندارند و شرایط برای کسب سهمیه و در ادامه مدال المپیک مهیاست. در این راستا می‌توان به صحبت‌های چند وقت پیش وزیر ورزش اشاره کرد که مسعود سلطانی‌فر تأکید کرده بود هر روز وضعیت المپیکی‌ها را رصد می‌کند و در اتاقش به روی قهرمانان باز است.
روز یک‌شنبه هم رضا صالحی‌امیری، رئیس کمیته ملی المپیک به عنوان متولی اصلی المپین‌ها در مصاحبه‌ای با پایگاه خبری وزارت ورزش عنوان کرد به‌رغم مشکلاتی که تحریم برای جابه‌جایی پول برای آماده‌سازی اردو‌ها ایجاد کرده، این مسائل نتوانسته خللی در برنامه‌های تیم‌ها و کاروان ایران به وجود آورد.
ارائه یک تصویر قابل قبول از شرایط حاکم بر اردوی آماده‌سازی المپیکی‌ها توسط متولیان ورزش در شرایطی است که در واقعیت خیلی از ورزشکاران و مربیان رشته‌های مختلف ورزشی از کم‌توجهی‌هایی که به المپیکی‌ها می‌شود، انتقاد کرده‌اند و حال و روز ورزش ایران را در فاصله کمتر از هشت ماه تا آغاز المپیک، المپیکی نمی‌دانند. آخرین نمونه آن انتقادات محمدرضا طالقانی، عضو هیئت رئیسه فدراسیون کشتی به عنوان یکی از امید‌های مدال ایران در توکیو و فاطمه کرم‌زاده، تیرانداز المپیکی کشورمان است که در مصاحبه با رسانه‌ها برخلاف تصویری که وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک از شرایط ورزشکاران ارائه می‌دهند، از وضعیتی که در اردو‌های تیم‌ها وجود دارد، انتقاد کرده‌اند و فضای ورزش را المپیکی ندانسته‌اند.
در چنین شرایطی به نظر می‌رسد هر چقدر مسئولان بخواهند با ارائه یک تصویر اشتباهی همه چیز را در فضای ورزش خوب جلوه دهند، اما در میدان عمل چنین اتفاقی رخ نداده و تصویر واقعی حال و روز ورزشکاران المپیکی نقطه مقابل صحبت‌های وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک است. هرچند نمی‌توان منکر تلاش‌های وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک برای فراهم کردن یک شرایط خوب برای المپیکی‌ها شد، به‌خصوص که با تلاش‌هایی که صورت گرفته بخشی اعظم بودجه فدراسیون‌ها پرداخت شده است.
البته این تلاش‌ها تاکنون نتوانسته فضای ورزش را المپیکی کند و باید هم وزارت ورزش و هم کمیته ملی المپیک در این زمینه تلاش بیشتری به خرج دهند. اگرچه قهرمانانی که برای المپیک آماده می‌شوند با درک شرایط اقتصادی کشور، انتظار بالایی ندارند و تنها می‌خواهند که حداقل‌ها برایشان فراهم باشد تا بتوانند با توجه به ظرفیتی که در ورزش ایران وجود دارد در المپیک توکیو برای کشورمان افتخارآفرینی کنند.
به نظر می‌رسد ورزش ایران برای رسیدن به یک فضای المپیکی قبل از هر چیز به تغییر تفکر مدیرانش احتیاج دارد. مدیرانی که به جای درک اهمیت رقابت‌هایی مانند المپیک با فوتبال‌زدگی که از تصمیمات و تخصیص بودجه‌هایشان می‌بارد، صدای اعتراض قهرمانان و مربیان رشته‌های المپیکی را درآورده‌اند. در این راستا برای تغییر شرایط فضای ورزش باید اولویت‌های مدیران هم تغییر کند و همانطور که در مصاحبه‌ها و گفتگو‌های متولیان ورزش سعی می‌شود شرایط المپیکی‌ها مطلوب جلوه داده شود، در میدان عمل نیز قهرمانان شرایط المپیکی و توجه و نگاه ویژه‌ای که به آن‌ها می‌شود را درک کنند.
علاوه بر این نظارت و رصد برنامه‌های فدراسیون‌های المپیکی از مهم‌ترین ابزار‌هایی است که می‌تواند به المپیکی شدن فضای ورزش و به وجود آمدن یک شرایط خوب برای آماده‌سازی قهرمانان کمک کند. با نظارتی که روی برنامه‌ها صورت می‌گیرد از نحوه هزینه‌کرد و اینکه بودجه تخصیص داده شده در مسیر آماده‌سازی صرف می‌شود، گزارش تهیه شود و با انحراف‌هایی که در این مسیر وجود دارد برخورد شود تا بودجه‌ای که در شرایط سخت کشور از نظر درآمدی تخصیص یافته است با یک برنامه درست صرف آماده‌سازی تیم‌ها شود و هدر نرود. در چنین شرایطی می‌توان انتظار داشت که فضای واقعی ورزش هم مانند تصویری که متولیان ورزش در مصاحبه‌هایشان از شرایط اردو‌های قهرمانان ارائه می‌دهند، المپیکی باشد و انتظار‌ها برای کسب موفقیت در تابستان آینده در رقابت‌های المپیک، منطقی‌تر شود.