سعید احمدیان/ روزنامه جوان- میلاد وزیری در تیر و کمان ایران نیازی به معرفی ندارد، پرسابقه‌ترین کماندار ایران که ۷ آذر توانست اولین سهمیه تیر و کمان کشورمان را برای المپیک توکیو کسب کند. حالا وزیری که طلای قهرمانی آسیا را در کارنامه دارد، تابستان آینده برای دومین بار حضور در مسابقات المپیک را تجربه می‌کند. کماندار باتجربه کشورمان که در اولین حضورش در المپیک لندن با توجه به حواشی که پیش از این مسابقات بر سر برکناری مربیان کره‌ای رخ داد، نتوانست به نتیجه‌ای که دلخواهش بود، برسد، این بار برای توکیو آرزو‌های بزرگی در سر دارد. وزیری در گفتگو با «جوان» از برنامه‌هایش برای المپیک ۲۰۲۰ صحبت کرده است.
آقای وزیری تبریک به خاطر کسب سهمیه المپیک، ابتدا از روندی که طی شد تا اولین سهمیه تیر و کمان ایران را برای المپیک کسب کنید، بگویید.
مسابقاتی که آذرماه در تایلند برگزار شد، مسابقات قهرمانی آسیا بود که جزو دو رقابت مهم تیر و کمان در سطح آسیاست، قبل از این مسابقات هفت ماه پیش در رقابت‌های جام جهانی هلند شرکت کرده بودیم و در فاصله این دو رقابت مسابقات برون‌مرزی نداشتیم و در چند رقابتی که قرار بود شرکت کنیم به دلیل صادر نشدن ویزا حضورمان منتفی شد. با این وضعیت، مسابقات قهرمانی آسیا رقابتی برای کسب آمادگی جهت کسب سهمیه المپیک بود تا خودمان را پیدا کنیم و محک بزنیم، خدا را شکر در روز پایانی این مسابقات که کسب سهمیه المپیک بود، توانستیم رقابت خوبی با حریفانمان داشته باشیم و نتیجه‌ای که دنبالش بودم را کسب کنم.
در حالی سهمیه المپیک را کسب کردید که مدتی در اردوی تیم ملی نبودید و دوباره برگشتید، چه شد که تصمیم گرفتید دوباره شانس‌تان را برای کسب سهمیه المپیک امتحان کنید؟
چهار، پنج سالی ناخواسته از مسابقات دور و به نوعی محروم بودم ولی تمریناتم را نه به صورت حرفه‌ای که در اردوی تیم ملی بودم، بلکه به صورت شخصی دنبال می‌کردم و از فضای تیر و کمان دور نبودم. با وجود اینکه در اردو‌های تیم ملی حضور نداشتم، اما علاقه داشتم که دوباره برای کسب سهمیه المپیک تلاش کنم. در المپیک لندن به رغم رکورد‌های خوبی که قبل از این رقابت‌ها داشتم، نتوانستم نتیجه‌ای که دلخواهم بود را کسب کنم. هدف من در لندن بالاتر از نتیجه‌ای بود که کسب کردم، اما خب حواشی و اتفاقاتی که قبل از المپیک ۲۰۱۲ رخ داد، اجازه نداد به هدفم برسم. با توجه به این شرایط دوست داشتم بار دیگر شانسم را برای حضور در المپیک امتحان کنم و به نتیجه‌ای که هدفگذاری‌ام است، برسم.
با وجود علاقه‌تان برای بازگشت دوباره، اما به نظر می‌رسد شرایط سختی را در روز‌های دوری از تیر و کمان تجربه کردید، این ناامیدتان نکرده بود؟
یک سال گذشته واقعاً ناامید شده بودم و نمی‌خواستم تیر و کمان را به صورت حرفه‌ای ادامه دهم. این ناامیدی به خاطر شرایط سختی بود که وجود داشت. البته از زمانی که آقای شعبانی‌بهار به عنوان رئیس انتخاب شده‌اند، با شخص خاصی در فدراسیون مشکل نداشتم ولی مسائلی که در زندگی شخصی‌ام وجود داشت، باعث شد به جای ورزش حرفه‌ای به آن‌ها برسم. به هر حال ورزشکاری که در اردو‌های تیر و کمان حضور دارد، از حقوق خاصی برخوردار نیست. اردو‌های تیر و کمان در طول روز حتی تا ۱۰ شب هم ادامه پیدا می‌کند و سنگین و فشرده است و زمانی برای کار شخصی بیرون از اردو نداشتیم. به همین خاطر ترجیح دادم در این مدت به زندگی‌ام برسم و تصمیم نهایی‌ام را هم گرفته بودم که دیگر در تیر و کمان حضور نداشته باشم و در زمینه دیگری فعالیت کنم.
یعنی تمرینات را کنار گذاشته بودید؟
به صورت کلی تمریناتم را کنار نگذاشته بودم و برای مسابقات داخلی و اوپن آمادگی خودم را حفظ کرده بودم و با حمایت شرکت پتروکیمیاگر و آقای ملکی به مسابقات فرانسه اعزام شدم که از آن‌ها تشکر می‌کنم. ولی اینکه تمام وقتم را برای اردوی تیم ملی بگذارم این‌طور نبود و برنامه‌ای هم برای برگشتن به تیم ملی نداشتم. در چنین شرایطی آقای دکتر صالحی امیری حمایت کردند و از من خواستند برای خداحافظی صبر کنم. حمایت رئیس کمیته ملی المپیک باعث شد دوباره به اردو برگردم و در نهایت سهمیه المپیک را به دست بیاورم.
از حمایت کمیته ملی المپیک صحبت کردید، نظر فدراسیون درباره بازگشت‌تان چه بود؟
با توجه به برآورد‌هایی که در کمیته ملی المپیک توسط آقای صالحی امیری و پیمان فخری و آقای قاسمی مشاور رئیس کمیته ملی المپیک انجام شد من شانس کسب سهمیه داشتم، به همین خاطر یک‌سری حمایت‌های مالی از من انجام دادند، همین طور حمایت روحی و روانی کردند که در اردو‌ها حضور پیدا کنم، البته حضورم در اردوی تیم ملی به صورت پارتی‌بازی و تحمیلی نبود، در انتخابی تیم ملی شرکت کرده بودم و نظر فدراسیون هم با توجه به رکورد‌هایی که از من دیدند، مساعد شد و در اردو‌های تیم ملی حضور پیدا کردم.
با توجه به شرایطی که قبل از این رقابت‌ها داشتید، فکر می‌کردید در تایلند بتوانید کسب سهمیه کنید؟
اگر امید نداشتم هرگز دوباره به تیم ملی برنمی‌گشتم، یک بار المپیک را تجربه کرده‌ام و یک دوره هم در زمان فدراسیون گذشته از تیم ملی دور بودم. در آن زمان هم فدراسیون نمی‌خواست به دلیل حواشی المپیک لندن در تیم ملی حضور داشته باشم. البته خودم سعی کردم که در زمان مدیریت فدراسیون گذشته با کسی مشکلی نداشته باشم، اما احساس کردم که بودنم به صلاح نیست و خراب می‌شوم. به هر حال ۷۰ تا ۸۰ درصد موفقیت در رشته تیر و کمان به مسائل روحی برمی‌گردد و آن زمان اگر در تیم ملی حضور پیدا می‌کردم، مشکلاتی برایم به وجود می‌آوردند که رکوردهایم افت کند و همین سبب می‌شد تا اعتباری که جمع کرده‌ام، زیر سؤال برود. خدا را شکر امروز در فدراسیون چنین مشکلاتی نداریم.
برگردیم به المپیک لندن، اولین بار بود که سهمیه المپیک را کسب کردید، حاشیه‌های رفت و برگشت شما به اردو قبل از این رقابت‌ها به دلیل برکناری مربیان کره‌ای به نظر می‌رسد سبب شد نتوانید با تمام توان در لندن مسابقه بدهید.
حواشی ایجاد شده خیلی تأثیرگذار بود، رکوردهایم در پنج مسابقه قبل از المپیک لندن را مرور کنید، حتی رکوردی که در المپیک داشتم را نگاه کنید، این رکورد‌ها در حالی به دست آمد که مربی من در این مسابقات نبود و مشکلاتی در جریان المپیک از طریق افرادی از وزارت ورزش که به صورت مغرضانه با من برخورد کردند، داشتم. با وجود چنین اتفاقاتی من در المپیک رکورد ۶۶۴ امتیاز را ثبت کردم که با گذشت هفت سال، الان هم در ایران رکورد خیلی خوبی است. در مسابقات جام جهانی امریکا هم که یک ماه قبل از المپیک لندن برگزار شد، با وجود مشکلاتی که برخی اعضای فدراسیون به وجود آوردند، رکورد ۶۶۷ خودم را تکرار کردم. نفر اول الان رنکینگ دنیا در آن مسابقات در مرحله مقدماتی چهارم شد و من سوم شدم. یعنی شرایط طوری بود که امکان کسب مدال در المپیک را داشتم یا اینکه حداقل جزو چهار نفر برتر باشم.
از اتفاقاتی و حواشی که به وجود آمد و انرژی شما را گرفت، پشیمان نیستید، طوری که با خودتان بگویید کاش طور دیگری تصمیم می‌گرفتم؟
من پشیمان نیستم، بلکه کسانی که آن شرایط را به وجود آوردند باید پشیمان باشند که این فرصت را به من ندادند. شاید آن زمان لحن انتقاداتم از مدیران فدراسیون بد بوده باشد، اما واقعیت بود و من پای حرف‌هایم ایستادم و الان به حرف‌هایم رسیده‌اند. من ۲۰ سال است در تیر و کمان حضور دارم، ادعایی ندارم، اما چیزی که فکر می‌کردم درست است را بیان کردم، قبل از المپیک لندن گفتم مربی‌ای که هشت سال کار کرده را در فاصله دو ماه تا المپیک کنار نگذارید، در این دو ماه بهترین مربی دنیا هم بیاید نمی‌تواند ارتباط برقرار کند، چه برسد که بخواهد به من کمک کند. مربیان تیم ملی تا لندن هم آمدند ولی اجازه پیدا نکردند وارد زمین مسابقه شوند و من را هدایت کنند. به هر حال متأسفانه این حواشی دست به دست هم داد تا نتیجه‌ای که انتظار داشتم، رقم نخورد.
ترکش‌های اتفاقات لندن به ریو هم رسید و محرومیت‌تان سبب شد تا المپیک ریو را هم از دست بدهید. در این باره بیشتر صحبت می‌کنید؟
با توجه به محرومیتی که پس از حاشیه‌های المپیک لندن، فدراسیون برای من در نظر گرفته بود، برای کسب سهمیه مسابقات المپیک ریو برنامه‌ای نداشتم. در آن زمان نیرو‌های مسلح از من حمایت کردند تا در مسابقات المپیک سیزم شرکت کنم، وقتی مدیران فدراسیون رکوردهایم را در سیزم دیدند، به این نتیجه رسیدند که می‌توانم سهمیه کسب کنم. البته یک شرط گذاشتند که من به اردوی تیم ملی بروم و در اردوی تیم نیرو‌های مسلح نباشم. مسئولان سیزم ایران مخالفت کردند و گفتند در اردوی ما بمان و به همین خاطر نتوانستم در قهرمانی آسیا که انتخابی المپیک بود شرکت کنم و ریو را از دست دادم. این در حالی بود که رکوردهایم در سیزم را با رکورد‌هایی که در انتخابی المپیک ۲۰۱۶ ثبت شده بود، مقایسه می‌کردم، رکورد‌های خوبی داشتم و می‌توانستم به احتمال زیاد سهمیه بگیرم.
حالا، اما بعد از هشت سال یکی از کمانداران حاضر در المپیک خواهید بود و تابستان آینده در توکیو رقابت می‌کنید، هدفگذاری‌تان برای کسب مدال المپیک چیست و چه حمایت‌هایی باید صورت بگیرد؟
اگر حمایت کافی از ما بشود، مطمئن باشید فرصت جنگیدن برای کسب مدال را داریم. در راستای آماده‌سازی باید در سه یا چهار مسابقه بین‌المللی قبل از المپیک شرکت کنیم، اردوی برون‌مرزی با تیم‌های خوبی مانند کره جنوبی داشته باشیم، به خصوص که هر وقت با کره‌ای‌ها اردو داشته‌ایم نتیجه آن را دیده‌ایم، تجهیزات تیر و کمان به‌روز شود، الان واقعاً مشکل تجهیزات داریم و باید به‌روز شود و هزینه آنچنانی برای کشور ندارد و حمایت‌های مالی مانند دوره‌های قبل از ورزشکاران بشود. از نظر بودجه و درآمد اختلاف زیادی با کشور‌های دیگر داریم و حمایت‌های کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش در کنار اسپانسر‌ها برای موفقیت ضروری است. در این زمینه کشور‌هایی مثل تایلند و بنگلادش را می‌شود مثال زد که با توجه به حمایت‌هایی که از کمانداران آن‌ها شد، توانستند رشد کنند و در کشور ما، اما پتانسیل بیشتری داریم و حمایت‌ها می‌تواند شرایط را برای کسب مدال فراهم‌تر کند.
به عنوان سؤال پایانی، چه قبل از المپیک لندن و چه حالا هم قبل از المپیک توکیو بر خلاف برخی ورزشکاران که با کسب سهمیه کار را تمام‌شده می‌دانند، شما تأکید کرده‌اید صرف حضور در المپیک برایتان مهم نیست و به دنبال نتیجه در این رقابت‌ها هستید. در این باره نکته‌ای دارید، بگویید.
المپیک بزرگ‌ترین آوردگاه ورزشی دنیاست و شاید مسابقات جهانی را همه نبینند، اما مسابقات المپیک را همه در جهان می‌بینند، قطعاً کسی که در المپیک حضور پیدا می‌کند به دنبال بهترین نتیجه است و ما هم می‌خواهیم در این رقابت‌ها قدرت کشورمان را به رخ دیگران بکشیم. در پایان از آقای خسرو حمزه روانشناس و مشاورم و آقای پیروردی بدنسازم که زحمات زیادی کشیدند تشکر می‌کنم.