سعید احمدیان/ روزنامه جوان- سال‌هاست دست‌درازی فوتبالی‌ها به بیت‌المال و بودجه عمومی کشور مورد انتقاد است، اقدامی که سبب شده به مرور زمان در یک دهه اخیر با عدم نظارت و عدم محاکمه مدیران متخلف، یک پرونده قطور از فساد در فوتبال در مجلس تهیه و برای برخورد با متهمان به قوه قضائیه ارسال شود. چنین بی‌تفاوتی نسبت به حیف‌ومیل‌های چندصد میلیاردی که سالانه در فوتبال ایران رخ می‌دهد، کار را به جایی رسانده که مدیران فوتبال از فدراسیون گرفته تا باشگاه‌های دولتی هر ساله بیشتر از قبل بر بیت‌المال و بودجه دولتی چنبره می‌زنند و به سوءاستفاده‌های کلان می‌پردازند. همواره مسئولان دولتی هم بدون توجه به خروجی کمک‌ها و بودجه‌های چندصد میلیاردی سالانه‌شان به فوتبال، ابایی از پرداخت‌های کلان به اهالی فوتبال، حتی از جیب ضعیف‌ترین قشر جامعه هم ندارند.
مانند همین مورد اخیر که گفته می‌شود دولت با دستور اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهور ۲ میلیون یورو از حساب شرکت‌های زیرمجموعه تأمین اجتماعی که متصدی کارگران در ایران است به فدراسیون فوتبال پرداخت کرده تا قبل از بازی با عراق به حساب ویلموتس واریز شود. عدم حساسیت روی ریخت‌وپاش‌هایی که از بیت‌المال در فوتبال انجام می‌شود کار را به جایی رسانده که دولت این‌بار برای ادامه حیف‌ومیل‌هایش در فوتبال، دست در جیب کارگران کرده و ۲ میلیون یورو (۲۷ میلیارد تومان) از پولی را که می‌توانست صرف بهبود وضعیت معیشتی جامعه کارگری کشور شود در فوتبالی هزینه‌ای کرده که در چند دهه اخیر کمترین موفقیتی به جز صعود به جام جهانی نداشته است.
حاتم‌بخشی‌های دولت از بیت‌المال و قشر ضعیف جامعه برای فوتبال، سال گذشته و در جریان جام ملت‌های آسیا هم انتقاد‌های زیادی را متوجه دولت کرد. دی‌ماه سال گذشته هم گفته شد که با دستور جهانگیری ۴۵۰ هزار یورو، آن‌هم در شرایط سخت ارزی کشور توسط محمدرضا داورزنی، معاون وزیر ورزش در امارات به ملی‌پوشان فوتبال بدون اینکه موفقیتی کسب کرده باشند، پاداش داده شد. چنین حیف‌ومیل‌هایی را بگذارید کنار هزینه‌های چندصد میلیاردی سالانه باشگاه‌های دولتی فوتبال که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم از سوی دولت پرداخت می‌شود.
این ریخت‌وپاش‌ها در روز‌هایی صورت می‌گیرد که کشور در سخت‌ترین شرایط اقتصادی و درآمد‌های ارزی است. در همین ورزش اگر فوتبال را با توجه به حمایت‌های ویژه دولت استثنا کنیم، سال المپیک را پیش‌رو داریم و ورزشکاران مدال‌آور و قهرمانان المپیکی با سخت‌ترین شرایط و کمترین اعزام‌ها برای المپیک توکیو آماده می‌شوند و مسئولان وزارت ورزش همواره از ورزشکاران منهایی فوتبالی می‌خواهند که شرایط کشور را درک کنند و با بی‌پولی‌ها بسازند.
در سوی مقابل، اما دولت بدون توجه به نسخه‌ای که برای منهای فوتبالی‌ها، آن‌هم در سال مهم المپیک پیچیده است برای هزینه‌های بی‌نتیجه در فوتبال، آن‌هم از جیب کارگران ابایی ندارد. خرید محبوبیت یا هر هدف دیگری که پشت کمک‌های بی‌حساب دولت به فوتبال ملی و باشگاهی کشور پنهان است، زمینه‌ای را فراهم کرده که اهالی فوتبال همواره خودشان را تافته جدابافته‌ای بدانند که نه تنها حاضر نیستند با توجه به شرایط اقتصادی کشور، هزینه‌هایشان را کاهش دهند، بلکه با توجه به تورم، بودجه‌شان هر ساله چند برابر نیز می‌شود.
مانند امسال که مدیران باشگاه‌های دولتی بدون توجه به شرایطی که کشور دارد، قرارداد‌های برخی بازیکنان را تا سه برابر افزایش دادند تا جایی که گفته می‌شود برخی از فوتبالیست‌ها که سال گذشته قرارداد دو تا سه میلیاردی داشتند امسال ۶ تا ۹ میلیارد قرارداد بسته‌اند.
کمک‌های چند میلیون یورویی به تیم ملی فوتبال و چندصد میلیاردی به باشگاه‌های دولتی توسط دولت، آن‌هم از جیب کارگران و قشر ضعیف جامعه در سال‌های اخیر، زمینه‌ای برای سوءاستفاده‌های مالی و فساد توسط برخی مدیران، مربیان، بازیکنان و دلال‌ها فراهم کرده است. در چنین شرایطی بدیهی است نهاد‌های نظارتی و قضایی باید نسبت به هزینه از جیب کارگران و بودجه دولتی در فوتبال حساس شوند و با قطع دست فوتبالی‌ها از بیت‌المال، با متخلفان و مدیرانی که مجوز چنین دست‌درازی را داده‌اند، برخورد کنند تا مانند امروز دولت به خودش اجازه ندهد با دست‌درازی به جیب کارگران، پول قرارداد ویلموتس را پرداخت کند!