سعید احمدیان/ روزنامه جوان- وقتی نظارت و ضابطه‌ای نباشد، نتیجه‌اش می‌شود اینکه فوتبالیست‌های ایرانی وقیحانه‌تر از قبل همچنان سهم بیشتری از بیت‌المال و جیب مردم می‌خواهند و در این مسیر برای خودشان حدی هم قائل نیستند. صحبت‌های کاپیتان یکی از تیم‌های بزرگ پایتخت گویای این ادعاست، وقتی او بعد از دریافت درصد‌های چندصد میلیونی قراردادش باز هم از مشکلات مالی گلایه می‌کند و با سوءاستفاده از ممنوع شدن جذب بازیکن خارجی پیشنهاد می‌دهد، پولی را که قرار است صرف قرارداد با خارجی‌ها شود، به همین بازیکنان داخلی بدهند! گویا بازیکنان داخلی همواره مظلوم بوده‌اند و این تنها خارجی‌ها هستند که در فوتبال ایران به نان و نوایی رسیده‌اند.
این در شرایطی است که سال‌هاست یکی از معضلات اصلی فوتبال ایران افزایش افسارگسیخته و بی‌ضابطه صفر‌های قرارداد‌های بازیکنان داخلی است، قرارداد‌هایی که هیچ‌گاه تابع وضعیت اقتصادی کشور نبوده است و در شرایطی که در یک دهه اخیر به واسطه مشکلات عدیده اقتصادی همواره سفره مردم و هواداران این تیم‌ها کوچک و کوچک‌تر شده، اما با توجه به سیستم دولتی مدیریتی حاکم بر باشگاه‌ها و استفاده از منابع دولتی و بیت‌المال، کوچک‌ترین گزندی از این مشکلات به فوتبالی‌ها وارد نشده است. در عوض گرانی دلار و تحریم‌ها بهانه‌ای شده که قرارداد‌های فوتبالی‌ها در یک دهه اخیر رشد ۱۰ برابری داشته باشد، به طوری که اگر اوایل دهه ۹۰ شاخص‌ترین فوتبالیست ایرانی به مدد پول‌های دولتی، قراردادی نزدیک به یک میلیارد داشت، حال در اواخر دهه ۹۰ این رقم به نزدیک ۱۰ میلیارد رسیده و گفته می‌شود دروازه‌بان ملی‌پوش یکی از تیم‌های بزرگ پایتخت، سالانه ۹ میلیارد دریافت می‌کند!
با وجود بذل و بخشش‌ها و حیف و میل‌هایی که از بیت‌المال توسط مدیران دولتی فوتبال به فوتبالیست‌ها صورت گرفته، اما آن‌ها همچنان طلبکارانه سهم بیشتری از جیب هواداران می‌خواهند و در تازه‌ترین خواسته خود می‌خواهند پولی را که صرف قرارداد با خارجی‌ها می‌شود روی قرارداد آن‌ها بگذارند تا لقمه آن‌ها از بیت‌المال چرب‌تر شود. البته در این شرایط که فوتبالیست ایرانی کمترین تقصیر را دارد، سال‌ها رقصیدن به ساز فوتبالیست‌ها و بستن قرارداد‌هایی که هیچ کدام ضابطه و قاعده‌ای نداشته، آن‌ها را پرتوقع بار آورده است، طوری که با وجود دریافت‌های چند میلیاردی سالانه، همچنان حریصانه از هر گوشه و کناری به دنبال افزایش قراردادهای‌شان هستند، مانند امروز که ممنوع شدن موقتی جذب بازیکن خارجی توسط دو باشگاه دولتی استقلال و پرسپولیس، فرصتی را فراهم کرده تا بازیکنان داخلی کیسه جدیدی برای برداشت از بیت‌المال بدوزند.
سیستم مدیریتی دولتی فوتبال ایران بی‌شک مقصر اصلی ترمز بریده فوتبالی‌ها در مکیدن از بیت‌المال است. مدیرانی که با توجه به استفاده از بودجه دولتی در اکثر باشگاه‌ها، همواره منافع بازیکن بر بیت‌المال برای‌شان ارحج بوده و با ریخت و پاش و قرارداد‌های بدون ضابطه‌ای که با بازیکنان داخلی می‌بندند، سبب شده‌اند امروز بازیکنان دهان‌شان را برای بلعیدن از بیت‌المال بازتر کنند.
وقتی یک مدیر پاسخگوی هزینه‌هایش نباشد و مدیران بالادستی هم دغدغه‌ای در جهت صیانت از بیت‌المال و جلوگیری از حیف و میل‌ها نداشته باشند، هر کس هر کاری دلش بخواهد می‌تواند انجام دهد. چنین وضعیتی را این روز‌ها در فوتبال دولتی ایران شاهد هستیم، فوتبالی که بازیکنانش حق نداشته خودشان را طلب می‌کنند و با سوار شدن بر سیستم بیمار مدیریتی حاکم بر باشگاه‌ها، نه تنها ترکشی از مشکلات اقتصادی کشور نصیب‌شان نمی‌شود، بلکه با سوءاستفاده از این مشکلات، پیشنهاد‌های چند برابری را هر سال روی میز مدیران باشگاه‌ها قرار می‌دهند.
مهار زیاده‌خواهی فوتبالیست‌های ایرانی تنها به دست مدیران سالم و پاکدست میسر است، مدیرانی که برای ریال به ریالی که از بیت‌المال در باشگاه‌شان هزینه می‌کنند، دغدغه داشته باشند و نسبت به حیف و میل‌ها بی‌تفاوت نباشند و آن‌ها باشند که برای باشگاه و هزینه‌کرد‌های تیم تصمیم می‌گیرند، نه اینکه بازیکنان برای آن‌ها نسخه بپیچند، مانند امروز که کاپیتان یکی از تیم‌های بزرگ پایتخت می‌گوید حالا که جذب بازیکن خارجی ممنوع شده است، پولش را بگذارند روی پول بازیکنان داخلی تا قراردادهای‌شان میلیاردی‌تر شود!