سعيد احمديان/ روزنامه جوان- ساختمان کمیته ملی المپیک در خیابان سئول شمالی تهران دیروز میزبان تعداد زیادی از چهره‌های ورزشی و سیاسی بود، از وزرای دولت و رئیس کمیته ملی المپیک گرفته تا پیشکسوتان و قهرمانان دیروز و امروز آمده بودند تا روبان تالار مشاهیر ورزش کشور بریده شود. تالاری که قرار است تندیس‌های قهرمانان تاریخ ورزش در آن به نمایش گذاشته شود. افتتاحیه این تالار هم با رونمایی از تندیس شش قهرمان و مدال‌آور پیشکسوت همراه شد تا پس از این تا فروردین ۱۴۰۰، ماهانه از پنج تندیس مدال‌آوران و قهرمانان ورزش کشورمان پرده‌برداری شود و در نهایت قرار است این تالار در مرحله اول ۶۸ تندیس قهرمانان را در خودش جای دهد.
تالار بزرگان تاریخ ورزش
کمیته ملی المپیک پس از حضور رضا صالحی‌امیری به عنوان رئیس کمیته ملی المپیک، تمرکز ویژه‌ای روی تقدیر از پیشکسوتان و مفاخر ورزش کشور داشته است. هدفی که سال گذشته با راه‌اندازی موزه ملی ورزش که امروز بیش از ۲۵۰۰ قطعه از مدال‌ها، لوح‌ها و دیگر وسایل تاریخ ورزش در آن نگهداری می‌شود، شروع شد، با تاریخ‌نگاری شفاهی ورزش ادامه پیدا کرد و دیروز هم روز جهانی المپیک بهانه‌ای شد تا سومین فاز از برنامه‌های تاریخ‌نگاری کمیته ملی المپیک با افتتاح تالار مشاهیر ورزش اجرا شود.محمود ملاقاسمی، علی میرزایی، محمدمهدی یعقوبی، امامعلی حبیبی، ابراهیم سیف‌پور و زنده‌یاد سیامند رحمان شش قهرمانی بودند که دیروز از تندیس آن‌ها در افتتاحیه تالار مشاهیر ورزش رونمایی شد.
محمود ملاقاسمی، پیشکسوت کشتی کشورمان متولد ۱۳۰۸ تهران نشان ارزشمند برنز المپیک ۱۹۵۲ هیلسینکی فنلاند و نقره مسابقات جهانی ۱۹۵۱ هیلسینکی را در کارنامه افتخاراتش دارد. او که این روز‌ها ۹۱ سالگی را پشت سر می‌گذارد با یک اتفاق جالب کشتی‌گیر شده است و در خاطراتش عنوان شده که در ۱۶ سالگی، یکی از دوستانش که در سبزه‌میدان بساط می‌کرد، دوبنده‌ای پارچه‌ای برایش خرید و او بدون کفش و با همان دوبنده تمرینات کشتی را زیر نظر آندره گوالوویچ در باشگاه نیرو و راستی آغاز کرد.
علی میرزایی، دیگر پیشکسوتی بود که از تندیس وی رونمایی شد. قهرمان نام‌آور وزنه‌برداری کشورمان که مانند ملاقاسمی متولد ۱۳۰۸ تهران است و هم‌دوره محمود نامجو و دارنده مدال برنز وزنه‌برداری المپیک ۱۹۵۲ هلسینکی. به قول خودش همیشه نفر بعد از نامجو در ۵۶ کیلوگرم بوده است: «نامجو اگر در کره ماه هم مدال می‌گرفت من مدال بعد از او را می‌گرفتم.»
مدال نقره جهانی ۱۹۵۱ میلان ایتالیا و مدال برنز جهانی ۱۹۵۴ وین اتریش و مدال نقره بازی‌های آسیایی ۱۹۵۱ دهلی نو از دیگر افتخارات میرزایی است. او سال ۹۲ در مصاحبه‌ای با خبرگزاری ایسنا درباره چگونگی انتخاب رشته وزنه‌برداری گفته بود: «ابتدا کشتی را انتخاب کردم، ولی روز اول مربی بلندم کرد و محکم به زمین کوبید. قفسه سینه‌ام طوری درد گرفته بود که نفسم بالا نمی‌آمد. از کشتی خوشم نیامد و رفتم سراغ بوکس! اولین کیسه‌ای که به بینی‌ام خورد، باعث شد بوکس را هم ول کنم. از ورزش کردن منصرف شده بودم، اما دوستم گفت که وزنه‌برداری کتک خوردن ندارد. رفتم به باشگاه وزنه‌برداری و دیدم کسی اینجا کسی را کتک نمی‌زند. من هم خوشم آمد و ادامه دادم.»
امامعلی حبیبی متولد ۱۳۱۰ در بابل یکی از اسطوره‌های کشتی و ورزش ایران دیگر قهرمانی بود که تندیس وی به نمایش گذاشته شد. او از نامداران کشتی آزاد ایران و جهان و معروف به ببر مازندران است. حبیبی دارای نشان طلای المپیک ملبورن ۱۹۵۶و سه نشان طلای مسابقات قهرمانی جهان در تهران ۱۹۵۹، یوکوهاما۱۹۶۱، تولیدو امریکا و نشان طلای بازی‌های آسیایی توکیو ۱۹۵۸ است و نام و تصویرش در تالار افتخارات فیلا نیز به ثبت رسیده است. حبیبی سال ۹۴ در مصاحبه‌ای با خبرآنلاین گفته بود که کشتی را از یک خانم یاد گرفته است: «آن زمان مدرسه نبود، مکتب داشتیم. مرا هم در پنج سالگی به مکتب فرستادند. در مکتب هم که حتماً شنیده‌اید، آموزش قرآن می‌دادند و زبان عربی و فارسی. چیز‌هایی که برای سواد اولیه لازم بود. یک ملا داشتیم که همه بچه‌های منطقه پیش او می‌رفتیم. ۹ ساله بودم که پدرم را از دست دادم و سرپرستی‌ام به گردن برادر بزرگم و مادرم افتاد. در مکتب به ما قرآن و زبان عربی آموزش می‌دادند، ولی من غیر از قرآن، خواندن و نوشتن، کشتی را هم از همین مکتب یاد گرفتم. تازه از یک خانم کشتی را یاد گرفتم.»
محمدابراهیم سیف‌پور متولد ۱۳۲۰ تهران چهارمین قهرمانی بود که از تندیس وی در مراسم دیروز رونمایی شد. مدال برنز کشتی آزاد المپیک ۱۹۶۰ رم، دو طلا و یک نقره جهان در سال‌های ۱۹۶۱ یوکوهاما، ۱۹۶۵ منچستر و ۱۹۶۳ صوفیه، نقره بازی‌های آسیایی ۱۹۶۶ بانکوک و ششمی المپیک ۱۹۶۴ توکیو از جمله افتخارات سیف‌پور است. او درباره ورودش به کشتی در مصاحبه‌ای که در سال ۹۷ با خبرگزاری ایسنا داشت، اینطور گفته بود: «از کودکی عاشق کشتی بودم، طوری که همیشه در خاک و خل کشتی می‌گرفتم و شرط‌بندی می‌کردیم. اصلاً من از بچگی خرجم را از کشتی در می‌آوردم. در محله ما یک باشگاه بود که یکسری رینگ بوکس داشت. ما با بچه‌ها پول جمع می‌کردیم و به سرایدار می‌دادیم و می‌رفتیم داخل رینگ کشتی می‌گرفتیم.»
محمدمهدی یعقوبی متولد ۱۳۰۹ قزوین هم دیگر قهرمانی بود که تندیسش در مراسم دیروز به نمایش گذاشته شد. یعقوبی در اولین حضور کشتی ایران در مسابقات جهانی در رقابت‌های ۱۹۵۱ هیلسینکی فنلاند صاحب مدال برنز شد و بعداً به مدال نقره المپیک ۵۶ ملبورن نیز رسید. او در مصاحبه‌ای که سال ۹۳ با خبرگزاری ایسنا داشت، درباره حضورش در کشتی گفته بود: «از کودکی عاشق ورزش‌های زورخانه‌ای بودم، اما راهم نمی‌داند و می‌گفتند تو بچه هستی و ۱۵ سال داری. در ادامه یک سال به زورخانه می‌رفتم و فقط تماشا می‌کردم. وقتی بقیه ورزش می‌کردند من هم در کنار گود میل می‌گرفتم. سه سال در زورخانه کار کردم و پس از آن به کشتی رفتم.»
علاوه بر این پنج مدال‌آور از تندیس مرحوم سیامند رحمان، قوی‌ترین معلول جهان که سال گذشته در سن ۳۱ سالگی درگذشت هم رونمایی شد. وی قهرمان پارالمپیک لندن ۲۰۱۲ و پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ و دارنده پنج طلا و یک نقره جهان در رده جوانان و بزرگسالان بود. رحمان همچنین سه نشان زرین از بازی‌های پاراآسیایی گوانگجو ۲۰۱۰، اینچئون ۲۰۱۴ و جاکارتا ۲۰۱۸ به‌دست‌آورد. علاوه بر این نام او با توجه به ثبت وزنه ۳۱۰ کیلوگرمی در سال ۲۰۱۶، در کتاب رکورد‌های گینس به ثبت رسیده است. محمود خسروی‌وفا، رئیس کمیته ملی پارالمپیک در سخنانی مرحوم سیامند را تکرار نشدنی خواند: «سیامند مثل یک پدیده الهی بود، چهره‌ای مانند او هم از بعد فنی و هم اخلاقی تا ۱۰۰ سال دیگر در ورزش دنیا نمی‌تواند مطرح شود.»