سعيد احمديان/ روزنامه جوان- مشکلات معیشتی و اشتغال سال‌هاست که یکی از دغدغه‌های جدی قهرمانان و مدال‌آوران کشورمان است که با وجود افتخارات درخشانی که برای ایران در رقابت‌های مختلف المپیک، جهانی و آسیایی کسب کرده‌اند، اما همچنان در نیاز‌های اولیه زندگی روزمره‌شان که همان داشتن یک شغل آبرومند و معیشت است، درمانده هستند. چند روز پیش بود که سعید عبدولی که هم مدال جهانی و هم مدال المپیک را در کارنامه‌اش دارد، از نداشتن شغل گلایه کرد و گفت با وجود چنین مدال‌هایی امروز بیکار است. چنین دغدغه‌ای در بین ورزشکاران رده‌های پایه پررنگ‌تر است و مدال‌آوران نوجوان و جوان که آینده ورزش ایران هستند هم بی‌مهری‌های زیادی را تحمل می‌کنند و از همان توجه اندکی که به یک مدال‌آور بزرگسال می‌شود هم محرومند.
نمونه چنین قهرمانانی علیرضا گودرزی است، قهرمان کشتی نوجوانان جهان و نایب‌قهرمان جوانان جهان که دیروز در گفت‌وگویی که با خبرگزاری ایرنا داشته، گفته است به دلیل بیکاری و نداشتن شغل، می‌خواهد کشتی را کنار بگذارد و برود دنبال اینکه لقمه‌ای نان درآورد. امثال «گودرزی»ها در ورزش ایران کم نیستند، قهرمانانی که با مدال‌های رنگارنگی که در رده‌های پایه گرفته‌اند، نشان داده‌اند که چه استعداد بالایی دارند و می‌توانند پشتوانه محکمی برای کشتی باشند و سال‌ها افتخارآفرینی این رشته را بیمه کنند و کسی نگران پا به سن گذاشتن قهرمانان امروز و خداحافظی آن‌ها از ورزش قهرمانی نباشد.
با وجود چنین ظرفیت بزرگی که ورزش ایران در رده‌های پایه دارد، اما مدال‌آوران و ملی‌پوشان نوجوان و جوان نسبت به بزرگسالان کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند و با کمبود‌های بیشتری برای آماده‌سازی جهت حضور در مسابقات روبه‌رو بوده و از حمایت‌های مالی کمتري برخودار شده اند. این نوع نگاه سبب شده مدال‌آوران رده‌های پایه همواره در حاشیه قرار داشته باشند و با وجود ظرفیتی که برای موفقیت دارند، مشکلات‌شان کمتر توسط مسئولان دیده شود.
بی‌توجهی به مشکلات قهرمانان رده‌های پایه در شرایطی است که آن‌ها به نوعی پشتوانه ورزش کشورمان محسوب می‌شوند و متولیان ورزش باید برای حفظ این قهرمانان برنامه‌های بلندمدتی داشته باشند تا یک قهرمان رده به رده بالا بیاید و جا پای قهرمان بزرگسال امروز بگذارد. بدیهی است کشتی‌گیر مستعدی مانند گودرزی که مدال جهانی نوجوانان و جوانان را کسب کرده از بین صد‌ها نفر استعدادش کشف شده است و سرمایه‌گذاری زیادی صورت گرفته که این مدال‌آور رشد کند و بتواند افتخارآفرینی‌هایش را از سنین پایین و رده‌های پایه آغاز کند.
در چنین شرایطی رها کردن چنین قهرمانانی، آفت ورزش کشورمان است. روندی که سبب می‌شود نتوانیم از ظرفیت این ورزشکاران در رشته‌های مختلف به صورت کامل استفاده کنیم و در میانه راه آن‌ها را رها می‌کنیم. این مسئله سبب می‌شود قهرمانی که مدال جهانی نوجوانان و جوانان را در کارنامه‌اش دارد و می‌تواند با ادامه این روند در رده بزرگسالان هم موفق باشد، مورد بی‌توجهی قرار گیرد و برنامه‌ای برای حفظ مدال‌آوران رده‌های پایه و برطرف کردن مشکلاتی که با آن روبه‌رو هستند، دیده نمی‌شود.
این رویکرد باعث می‌شود مدال‌آوری مانند گودرزی که با مدال‌های جهانی‌اش در رده‌های پایه نشان داده که چه کشتی‌گیر بااستعدادی است، وقتی بی‌توجهی مسئولان را می‌بیند، تصمیم می‌گیرد که کشتی را در میانه راه ورزش قهرمانی کنار بگذارد و ورزش کشورمان از داشتن ورزشکار بااستعدادی مانند «گودرزی»ها محروم شود و مدال‌آور مستعدی مانند او برای اینکه دغدغه معیشت و اشتغال دارد، ورزش را رها می‌کند تا نیاز‌های اولیه زندگی‌اش را تأمین کند.
این در شرایطی است که مدیران ورزش باید برای حفظ روند موفقیت ورزشکاراني که از رده‌های پايه پله به پله بالا می‌آیند، برنامه داشته باشند و نگذارند چنین قهرمانانی که جزو سرمایه‌های ورزش محسوب می‌شوند، به دليل مشکلات معيشتي و شغلي از ورزش دل بکنند. مدال‌آورانی مانند گودرزی در ورزش ایران کم نیستند و سیستم مدیریتی ورزش باید طوری تعریف شود که برای استفاده از توانمندی‌های یک قهرمان، حداقل امکاناتی را که لازم دارد، برای او فراهم شود. مشکل معیشتی و شغلی جزو بدیهی‌ترین مسائلی است که باید برای ورزشکاری که می‌تواند آینده ورزش را تضمین کند، حل شده باشد تا این قهرمان به تنها چیزی که فکر می‌کند پیشرفت باشد. این وظیفه بر گردن متولیان ورزش از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک گرفته تا فدراسیون‌هاست که اجازه ندهند یک قهرمان دلسرد شود و ورزش ایران در آینده از افتخارآفرینی‌های احتمالی این قهرمانان بی‌نصیب بماند.