سعید احمدیان/ روزنامه جوان- اختلافات سیاسی و نگاه‌های حزبی و باندی، آفت ورزش ایران است؛ آفتی که در سال‌های اخیر بیشتر از قبل به جان ورزش افتاده و خیلی از رشته‌ها و قهرمانان را زمینگیر کرده و فدراسیون‌های ورزشی را با مشکلات زیادی روبه‌رو کرده است. بار‌ها شاهد بوده‌ایم که غالب شدن یک نگاه خاص در وزارت ورزش چطور توانسته ورزش را به حاشیه ببرد و با نگاه منفعت‌طلبانه‌ای که هر که با ما نیست، از ما نیست، ورزش را وارد یک بحران کند. مانند امروز که ورزش گرفتار نگاه‌های سیاسی شده است و سیاسی‌کاری‌های متولیان و تصمیم‌گیرندگان گرفتاری‌های ورزش را زیاد کرده است.
نمونه چنین بحرانی را امروز در کشتی می‌بینیم؛ رشته‌ای که زمان بازی‌های آسیایی و المپیک، مسئولان بیشترین انتظار را از آن دارند و بار مدال‌آوری روی این رشته است و جایگاه کشورمان در جدول رده‌بندی آسیایی و المپیک را همواره مدال‌های کشتی تعیین کرده است. با وجود اینکه چنین افتخارات و مدال‌هایی سبب شده کشتی نسبت به رشته‌های دیگر با فاصله در رده اول قرار بگیرد، اما این رشته در نظر مسئولان وزارت ورزش آن جایگاهی که باید داشته باشد را ندارد و مظلوم واقع شده است، مانند بحث بودجه که یکی از مهم‌ترین دلمشغولی‌ها و دل‌نگرانی‌های اهالی کشتی است. رشته‌ای که بیشترین مدال‌آوری را در مسابقات بین‌المللی برای کشورمان دارد همیشه در سال‌های اخیر لنگ بودجه و پول بوده و در اکثر مواقع ملی‌پوشان فرنگی و آزاد با سخت‌ترین شرایط و حداقل توجه، آماده رویارویی با حریفانی شده‌اند که با حداکثر امکانات و ساپورت مالی به مسابقات آمده‌اند، البته با وجود شرایط سختی که ملی‌پوشان کشتی داشته‌اند، آن‌ها روی تشک بدون توجه به این مصائب، تمام توان‌شان را برای موفقیت گذاشته‌اند و نتیجه آن هم کارنامه پربار و مدال‌های رنگارنگ کشتی‌گیران در رقابت‌های مختلف جهانی، آسیایی و المپیک بوده است که برخورد‌های تبعیض‌آمیز در تقسیم ناعادلانه بودجه هم توانسته مانع آن شود.
با وجود موفقیت‌های بی‌شمار کشتی که این رشته را به ورزش اول کشور تبدیل کرده، وزارت ورزش در سال‌های اخیر یک رویکرد منفی را که در ضدیت با منافع ورزش اول کشورمان است، برابر این رشته در پیش گرفته است، فرقی نمی‌کند که رسول خادم رئیس فدراسیون باشد یا علیرضا دبیر، کشتی همواره در لیست سیاه وزارت ورزش قرار داشته، آن هم رشته‌ای که مسئولان وزارت ورزش بیشترین افتخاراتی که در کارنامه مدیریتی‌شان ثبت شده است، مربوط به موفقیت‌هایی است که کشتی‌گیران با سخت‌ترین شرایط به دست آورده‌اند.
تصور می‌شد با رفتن رسول خادم که اختلافاتش با مسعود سلطانی‌فر علنی شده بود، کشتی از لیست سیاه وزارت بیرون می‌آید، اما یک سال و چند ماه بعد از آنکه علیرضا دبیر به فدراسیون کشتی آمده است، همچنان نگاه خصومت‌آمیز متولیان ورزش با کشتی ادامه دارد و بودجه این فدراسیون همچنان قطره‌چکانی پرداخت می‌شود. دبیر هم امروز در مواجهه با وزارت ورزش، همان دردسر‌هایی را که خادم داشت، تجربه می‌کند و برخورد تبعیض‌آمیز سلطانی‌فر و معاونانش در پرداخت همان بودجه حداقلی کشتی ادامه دارد.
با توجه به اهمیت جایگاه کشتی در کاروان ایران در رقابت‌های مختلف از یک طرف و جایگاه وزارت ورزش به عنوان متولی اصلی ورزش از طرف دیگر، ادامه این اختلافات، ورزش اول کشورمان را با مشکلات حادتری نسبت به امروز روبه‌رو خواهد کرد و این مسئله می‌تواند ترمز موفقیت‌های این رشته را بکشد؛ مسئله‌ای که هم در المپیک و هم مسابقات آسیایی می‌تواند جایگاه کشورمان را با تنزل روبه‌رو کند.
عدم موفقیت کشتی تنها به پای مسئولان فدراسیون نوشته نخواهد شد و بخش زیادی از ناکامی‌های احتمالی با توجه به نگاه تبعیض‌آمیز و سیاسی که در ورزش وجود دارد، به حساب وزارت ورزش نوشته خواهد شد که با نگاهی سیاسی و پس از آنکه گزینه‌شان در انتخابات کشتی نتوانست رأی بگیرد، برخورد خصومت‌آمیز گذشته را با کشتی ادامه دهند.
با توجه به این رویه، ضروری است وزارت ورزش با کنارگذاشتن نگاه سیاسی و منفعت‌طلبانه به ورزش، رویکردی عدالت‌محور را در مواجهه و رسیدگی به فدراسیون‌ها در پیش بگیرد، چنین رویه‌ای هم نگاه منفی اهالی کشتی و سایر ورزش‌ها را به وزارت از بین خواهد برد و هم موفقیت‌های بیشتر کشتی را به همراه خواهد داشت؛ موفقیت‌هایی که کارنامه مدیران وزارت ورزش را هم پربارتر خواهد کرد و آن‌ها هم از کنار کشتی خواهند توانست سرشان را بالا بگیرند و با مدال‌های کشتی به عملکردشان ببالند.