سعید احمدیان/ روزنامه جوان- کرونا اوضاع مالی و اقتصادی باشگاه‌های مطرح فوتبال را به‌هم ریخته و دیگر مانند سال‌های قبل دست‌شان برای هزینه کردن در بازار نقل و انتقالات و پرداخت قرارداد‌ها باز نیست، طوری که ناچار به کاهش هزینه‌ها و حتی کم کردن قرارداد‌ها شده‌اند، مانند رئالی‌ها که در مجمع سالانه باشگاه‌شان که یک‌شنبه برگزار شد، تصمیم به کاهش ۳۰۰ میلیون یوریی بودجه‌شان برای فصل آینده گرفتند، حتی باشگاهی مانند منچسترسیتی که با ورود مالک قطری به یکی از ثروتمندترین تیم‌های باشگاهی جهان تبدیل شده هم سرمربی‌اش پپ گواردیولا دیروز اعتراف کرد که در فصل نقل و انتقالات زمستانی آن‌ها پولی برای خرید بازیکن جدید ندارند و با توجه به کرونا، سیتزن‌ها نیز با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می‌کنند. البته رئال و سیتی تنها نمونه‌هایی از وضعیت مالی ضعیف شده فوتبال باشگاهی دنیا هستند و اکثر تیم‌های بزرگ با چنین مشکلاتی به صورت کم و زیاد مواجه شده‌اند و تصمیمات مشابهی مانند سران مادرید و سیتی گرفته‌اند.
در ایران، اما شرایط کاملاً برخلاف آن چیزی است که در فوتبال جهان رخ می‌دهد. با وجود ضربه بزرگی که کرونا مانند سایر کشور‌ها به اقتصاد ایران زده و سبب کاهش درآمد‌ها شده، اما در فوتبال باشگاهی ایران نه تنها هزینه‌ها کم نشده، بلکه چند برابر نیز شده است. با توجه به سیستم دولتی حاکم بر مدیریت باشگاه‌های فوتبال، این انتظار وجود داشت همانطور که خیلی از بخش‌های دولتی با ضرر و زیان روبه‌رو شده‌اند و قدرت مالی دولت با توجه به تحریم و همچنین بیماری کرونا کاهش پیدا کرده، در فوتبال هم مانند گذشته خبری از حیف و میل و ریخت و پاش‌هایی که از بیت‌المال می‌شود، نباشد و کمک‌های غیرقانونی دولت به باشگاه‌های دولتی با توجه به شرایطی که بر کشور حاکم است، عدد و رقم آن تعیین شود.
با این حال نه تنها این اتفاق نیفتاده است، بلکه با توجه به فضای پوپولیستی و همچنین مسابقه سیاستمداران و دولتی‌ها در فوتبال برای در چشم بودن و روی جلد رفتن، سبب شده دولتی‌ها چشم بر تمام کسری بودجه‌هایی که در بخش‌های دیگر دارند، ببندند و برای فوتبال حتی در سخت‌ترین شرایط اقتصادی کشور بیشتر از گذشته ریخت و پاش کنند و هزینه روی دست بیت‌المال بگذارند. مسابقه‌ای که در فصل نقل و انتقالات پیش از شروع فصل جدید بین باشگاه‌های دولتی برای جذب بازیکن رخ داد و در نهایت به چند برابر شدن قیمت قرارداد‌ها ختم شد؛ طوری که فوتبالیستی که تا سال گذشته قرارداد ۳۰۰ میلیونی داشت، با او برای فصل جدید قرارداد ۳ میلیاردی بسته شد و قرارداد ۲ میلیاردی فصل پیش نیز به ۱۰ تا ۱۵ میلیارد افزایش پیدا کرد.
این‌ها تنها نمونه‌هایی از سوءمدیریت‌هایی است که با هزینه‌تراشی‌های بی‌دلیل فوتبالی‌ها، آن هم در روز‌هایی که کشور با بی‌پولی روبه‌رو است، به بیت‌المال تحمیل شد تا در این بین مدیران و مربیان دلال‌نما در کنار بازیکنان از این فضا برای خودشان آورده خوبی را به دست بیاورند. این در شرایطی است که سفره هواداران این تیم‌ها هر روز کوچک‌تر می‌شود. اما مدیران دولتی که هزینه‌های باشگاهداری در دوران کرونا را در ایران برخلاف دنیا چند برابر کرده تا با عکس گرفتن با بازیکنان، منتش را به سر هواداری بگذارند که جیب او را برای پرداخت این قرارداد‌ها هر روز خالی‌تر می‌کنند.
در این شرایط باید کاری کرد؛ نمی‌شود فوتبال باشگاهی در ایران در روز‌های سخت اقتصادی هزینه‌هایش را چند برابر کند، اما مقابل این زیاده‌خواهی و حیف و میل‌هایی که صورت می‌گیرد، صدای کسی در نیاید و کک نهاد‌های نظارتی و بازرسی هم نگزد. اگرچه سازمان بازرسی چند ماه پیش به افزایش بی‌رویه قرارداد‌ها در باشگاه استقلال ورود کرد و اعلام شد که قرار است ارقام آن اصلاح شود، اما به نظر می‌رسد مانند تمام سروصدا‌هایی که بار‌ها نهاد‌های نظارتی برای مبارزه با فساد در فوتبال به راه انداخته‌اند، این‌بار هم این وعده به سرانجامی نرسد و دست‌درازی فوتبالی‌ها به جیب مردم همچنان ادامه داشته باشد.
با وجود امید کمی که به برخورد سازمان‌های نظارتی با هزینه‌تراشی‌های چند برابری مدیران باشگاه‌های دولتی در شرایط کرونایی وجود دارد، اما باید روزی جلوی چنین ریخت و پاش‌هایی که از بیت‌المال می‌شود، گرفته و با مسببان برخورد شود. مدیرانی که با وجود درآمد صفر، فاکتور هزینه‌های چندصد میلیاردی را روی میز مسئولان بالادستی‌شان می‌گذارند تا در نهایت از بیت‌المال پرداخت شود.