سعید احمدیان/ روزنامه جوان- تندیس‌های قهرمانان ورزش کم‌کم دارد در موزه ملی ورزش تکمیل می‌شود، تندیس‌هایی که از قهرمانان ساخته شده و هرچند هفته یک‌بار از چند تای آن رونمایی می‌شود تا در تالار افتخارات موزه نصب شود و نسل جدید، ورزشکار را با مفاخر گذشته ورزش بشناسد. دیروز هم نوبت به رونمایی از پنج تندیس از قهرمانانی از رشته‌های وزنه‌برداری، کشتی و دوومیدانی رسید و سردیس‌های مرحوم جعفر سلماسی، مرحوم سیدعبدالله مجتبوی، محمدعلی صنعتکاران، عسکری محمدیان و مختار نورافشان با حضور خودشان یا نماینده و اعضای خانواده‌شان به نمایش گذاشته شد.
یادی از اولین مدال‌آور ایران در المپیک
مرحوم جعفر سلماسی یکی از چهره‌هایی بود که دیروز از تندیس او رونمایی شد. سلماسی اولین مدال‌آور ایران در المپیک است. او در المپیک ۱۹۴۸ در پیکار‌های دسته ۶۰ کیلوگرم وزنه‌برداری حضور داشت و با درخشش در حرکت پرس و بلند کردن وزنه ۱۰۰ کیلوگرمی توانست ۷و نیم کیلوگرم رکورد المپیکی آنتونی ترلازو (از ایالات متحده و قهرمان المپیک قبل) را بشکند و به نام خودش ثبت کند. سلماسی در مجموع در این رقابت‌ها با رکورد ۵/۳۱۲ کیلوگرم با کسب مدال برنز نخستین مدال ورزش ایران در بازی‌های المپیک را برگردن آویخت. او که معلم هم بود، سال ۱۳۷۸ و در سن ۸۱ سالگی در تهران درگذشت و پیکرش در قطعه ۲۲ بهشت زهرا در کنار شادروان نامجو دیگر اسطوره وزنه‌برداری به خاک سپرده شد.
مرحوم عبدالله مجتبوی دیگر قهرمانی بود که از تندیس وی پرده‌برداری شد. این قهرمان کشتی دارنده مدال‌های برنز رقابت‌های جهانی ۱۹۵۱ و المپیک ۱۹۵۲ هلسینکی فنلاند بود و در سال ۱۳۹۰ در سن ۸۵ سالگی درگذشت. او بعد از المپیک هلسینکی، مربی تیم ملی شد، قهرمانی که گفته بود: «من کاشف امامعلی حبیبی بودم». از تندیس محمدعلی صنعتکاران پیشکسوت کشتی که مدال‌های برنز بازی‌های المپیک ۱۹۶۴، طلا جهانی ۱۹۶۱ و نقره جهانی ۱۹۶۵ را در کارنامه دارد هم رونمایی شد.
قهرمانی که یک تن وزن کم کرد
عسکری محمدیان، قهرمان کشتی دیگر افتخارآفرینی بود که تندیس وی به نمایش گذشته شد. عسکری محمدیان که مدال نقره کشتی آزاد المپیک‌های ۱۹۸۸ سئول و ۱۹۹۲ بارسلونا را در کارنامه دارد در گفتگو با «جوان» درباره این مراسم می‌گوید: «باید قبول کنیم که فرهنگ خوبی در ورزش کشورمان وجود ندارد. وقتی یک قهرمان از ورزش خداحافظی می‌کند، منزوی و خانه‌نشین می‌شود. این قهرمان وقتی به سن سالمندی می‌رسد، نوه‌هایش از او می‌پرسند که شما کجای ورزش و رشته‌تان هستید. برگزاری این مراسم‌ها انگیزه‌ای برای جوانانی می‌شود که می‌خواهند وارد ورزش قهرمانی شوند و به آن‌ها روحیه می‌دهد. جوانانی که امروز در اوج ورزش قهرمانی و حرفه‌ای هستند باید بدانند زمانی که از ورزش خداحافظی کردند، همیشه در دل مردم هستند و راه‌اندازی موزه ملی ورزش در کنار رونمایی از تندیس‌هایی که در این موزه قرار می‌گیرد، کار بسیار بزرگی است که به پیشکسوتان و مدال‌آورانی مانند خودم، خانواده‌ام و فرزندانم روحیه می‌دهد. امیدوارم این کار ادامه داشته باشد.»
عسکری محمدیان در کلیپی که از وی در این مراسم پخش شد به نکته شگفت‌انگیزی درباره سختی‌هایی که در ورزش کشیده است، اشاره کرد: «برای مدال چه زجر‌هایی که نکشیدم. نزدیک به یک تن و ۶۰۰، ۷۰۰ کیلو در روز‌هایی که کشتی می‌گرفتم وزن کم کرده‌ام.»
جانبازی که افتخارآفرینی‌هایش را در ورزش هم ادامه داد
مختار نورافشان، قهرمان پرافتخار کشورمان دیگر قهرمانی بود که از تندیس او رونمایی شد. نورافشان که یکی از جانبازان سرافراز دفاع مقدس است، در سن ۱۳ سالگی به جبهه می‌رود و در سال ۶۱ در عملیات محرم در جنوب کشور و در منطقه کوشک و دشت عباس از قسمت نخاع مجروح و جانباز ۷۰درصد می‌شود. او پرافتخارترین قهرمان پارالمپیکی است که در سه ماده پرتاب دیسک، وزنه و نیزه در چهار دوره پارالمپیک ۱۹۸۸، ۱۹۹۶، ۲۰۰۰ و ۲۰۰۴ حضور داشته و موفق به کسب چهار مدال طلا، دو نقره و یک برنز شده است.
نورافشان در گفتگو با «جوان» درباره تأثیر برگزاری چنین مراسم‌هایی اینطور توضیح می‌دهد: «قطعاً ورزشکارانی که ورزش می‌کنند و کسانی که پیشکسوت هستند و همچنین جوانانی که می‌خواهند رو به ورزش بیاورند، وقتی می‌بینند وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به قهرمانان اهمیت می‌دهند و تندیس آن‌ها ساخته می‌شود و زحماتی که برای ورزش کشیده‌اند نیز دیده می‌شود، روحیه و انگیزه می‌گیرند. این کار‌ها از نظر روانی قطعاً تأثیر مثبتی در روحیه و روان پیشکسوتان و موسپید کرده‌های ورزش دارد و آن‌ها را دلگرم می‌کند و حال‌شان خوب می‌شود.»
نورافشان در ادامه می‌گوید: «وقتی فیلم‌های قهرمانی‌ام در این مراسم پخش شد، اشک در چشمانم جمع شد و یاد آن مسابقات برایم زنده شد، اینکه چه زحماتی می‌کشیدیم تا مدال کسب کنیم. یک ورزشکار سال‌ها از عمرش را در اردو‌های مختلف برای شرکت در رقابت‌های مختلف می‌گذارد و زحمت می‌کشد که یک مدال بگیرد. قطعاً انتظار می‌رود مسئولان این زحمات را ببینند. قدردانی از پیشکسوتان برای جوانان هم خیلی خوب است و برای آن‌ها ایجاد انگیزه می‌کند که بالاخره به قهرمانان اهمیت داده می‌شود.»