سعید احمدیان/ روزنامه جوان- صحبت‌های دیروز علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی درباره نقش برخی از عناصر داخلی در ناکامی عباس جدیدی برای عضویت در شورای کشتی آسیا زخم کهنه چالش‌های مختلفی که در ورزش ایران برای رسیدن به کرسی‌های بین‌المللی با آن روبه‌رو هستیم را بار دیگر آشکار کرد. دبیر می‌گوید: «یک آقا و یک خانم که منفعت زیادی از حضور در مجامع بین‌المللی برده‌اند با خیانت به کشور خودشان باعث شدند جدیدی نتواند در این شورا رأی بیاورد. سند و مدرک مزدوران وطن‌فروشی را که باعث شدند کرسی بین‌المللی کشتی ما از دست برود، رو می‌کنم.» البته اولین بار نیست که در بخش مدیریتی با چنین معضلی در ورزش روبه‌رو شده‌ایم، سال‌هاست که از گوشه و کنار شائبه‌های زیادی درباره نقش برخی افراد از داخل کشور در به نتیجه نرسیدن برخی تلاش‌های بین‌المللی برای رسیدن به یک پست یا از دست رفتن یک کرسی مهم و تأثیرگذار به گوش می‌رسد.
مانند سال ۹۸ که رسانه‌ها برکناری جواد سلیمی عضو ایرانی شورای داوران کاراته جهان از سمت خود را به وطن‌فروشی برخی ارتباط دادند و نوشتند که برخی عوامل داخلی با گزارش‌های غلط که نامش چیزی جز وطن‌فروشی نیست، سبب شدند یک کرسی تأثیرگذار ورزش ایران از دست برود. اتفاق تلخی که هنوز برای جامعه کاراته هضم نشده است تا جایی که حسن طباطبایی، رئیس فدراسیون کاراته اول هفته در مصاحبه‌ای که با یکی از خبرگزاری‌ها داشت بعد از دو سال نسبت به چنین مسئله‌ای هشدار داد: «در بخش بین‌الملل عمده‌ترین مشکل ما داخلی است. همین سال گذشته نامه‌های زیادی از افراد خاص و بی‌هویت در خصوص رئیس کمیته داوران فدراسیون جهانی ارسال شد. همه این نامه‌ها به فدراسیون ارسال شده و کامل در جریان موضوع هستیم.»
چنین مواردی را در ماجرای تعلیق جودو یا اتفاقاتی که سال‌ها پیش بین حسین رضازاده و علی مرادی در انتخابات کنفدراسیون وزنه‌برداری آسیا رخ داد، می‌توان دید. معضلی که سال‌هاست ورزش با آن روبه‌رو است و این مسئله سبب شده فرصت‌های مهمی که برای دستیابی به یک پست مهم در فدراسیون‌های جهانی و آسیایی وجود داشته از دست برود.
این در حالی است که یکی از بزرگ‌ترین ضعف‌های ورزش ایران نداشتن کرسی و پست‌های مهم در مجامع بین‌المللی است، ضعفی که چالش‌های مختلفی را بر سر راه ورزش قرار داده و سبب شده مدیران تصمیم‌گیر در مناصب مختلف ورزش نسبت به اهمیت حضور نمایندگان ایران در سیستم تصمیم‌گیری آسیایی و جهانی ورزش توجیه شوند و تلاش‌هایی هم در این زمینه صورت گرفته، تلاش‌هایی که اگرچه نتوانسته ایران را صاحب یک پست مهم در نهاد‌های تأثیرگذار کند، اما حداقل باعث شده با رایزنی‌هایی که صورت می‌گیرد، چنین مشکلاتی در مسیر حل شدن قرار بگیرد و این ضعف برطرف شود.
البته رسیدن به پست‌های مؤثر بین‌المللی ورزش بیشتر از هر چیزی به اتحاد داخلی احتیاج دارد، به خصوص که لابی بعضی از کشور‌ها علیه ایران، کار را برای اینکه یک پست مهم در یک نهاد جهانی یا آسیایی بگیریم، سخت‌تر کرده است، لابی‌هایی که حتی در مواردی به تصمیم‌هایی ختم می‌شود که حق اولیه ورزشکاران ایران نیز زیر پا گذاشته می‌شود. تازه‌ترین مورد هم تصمیم سیاسی کنفدراسیون فوتبال آسیا بود که میزبانی انتخابی جام جهانی را به جای اینکه با توجه به میزبانی تیم ملی در سه بازی باقی مانده‌اش به ایران بدهد، به بحرین داد تا کارمان در فوتبال که برای صعود سخت بود، سخت‌تر شود.
برای جلوگیری از اینگونه حق‌خوری‌ها نیازمند کرسی‌های تأثیرگذار هستیم که یکی از مهم‌ترین شروط آن همانطور که اشاره شد اتحاد داخلی و پرهیز از تفرقه است، به خصوص که با توجه به لابی‌هایی که علیه ایران در بعضی از سیستم‌های تصمیم‌گیر ورزش دنیا شکل گرفته، کار ما سخت است و اگر با وجود چنین موانعی خودمان نیز در داخل علیه یکدیگر در فدراسیون‌های جهانی و آسیایی لابی کنیم، کسب کرسی سخت‌تر خواهد شد.
به همین خاطر باید منیت‌ها و اختلافات داخلی در جهت عضویت نمایندگان کشورمان در مجامع بین‌المللی ورزش کنار گذاشته شود و با اولویت دادن به منافع ملی برای رسیدن به این هدف مهم حرکت کنیم. حرکتی که باعث می‌شود مانند امروز هم شاهد ضایع شدن حق ورزش ایران نباشیم و هم شانس بیشتری برای به دست آوردن کرسی داشته باشیم.
البته که در این مسیر باید محکم مقابل افرادی که به گفته رئیس فدراسیون کشتی با از دست رفتن منافع‌شان با وطن‌فروشی، چوب لای چرخ نمایندگان کشورمان در انتخابات بین‌المللی ورزش می‌گذارند، ایستاد و اجازه نداد این افراد به مقاصد شوم خود برسند و باید ریشه‌شان را در ورزش خشک کرد تا مانند امروز نباشد که چنین افرادی ابایی از خیانت و زمینه‌چینی در جهت ناکامی نماینده ایران در کسب یک پست مهم در شورای کشتی آسیا یا هر نهاد دیگری نداشته باشند.