سعید احمدیان/ روزنامه جوان- دیروز روز تلخی برای یکی از رشته‌های همواره مدال‌آور کاروان ایران در المپیک بود. رشته تکواندو که در دوره‌های اخیر همیشه سهمی در مدال‌های ایران در المپیک داشته و یکی از رشته‌هایی بود که روی مدال‌های آن حساب ویژه‌ای باز می‌شد، در توکیو دست تکواندو خالی ماند و دیروز با حذف هر سه نماینده کشورمان که میرهاشم حسینی و آرمین هادی‌پور در بخش مردان و ناهید کیانی در بخش زنان بودند، پرونده این رشته بسته شد تا ضعیف‌ترین کارنامه تکواندو در تاریخ المپیک در توکیو ثبت شود.
ناکامی بزرگ تکواندو در المپیک ۲۰۲۰ زنگ خطر را برای این رشته رزمی بیشتر از گذشته به صدا درآورده است. رشته‌ای که البته چند سالی می‌شود که روندی نزولی را طی می‌کند و از جایگاه برجسته‌ای که در سطح دنیا داشته فاصله گرفته است. این در شرایطی است که تکواندو ایران در اوایل دهه ۹۰ توانسته بود با پایان دادن به سلطه کره‌ای‌ها، حتی مقام اول جهان را هم در پایتخت تکواندو جهان، یعنی در سئول کسب کند و حتی در آخرین المپیک که سال ۲۰۱۶ در ریو برگزار شد، یک مدال تاریخی برنز را در بخش بانوان به دست بیاورد.
تکواندو، اما در سال‌های اخیر و در فاصله‌ای که از ریو تا توکیو طی شده است دیگر آن تیم مقتدر و مدال‌آوری که حتی سایت فدراسیون جهانی، لقب سونامی و نابودگر را برای ملی‌پوشان ایران انتخاب می‌کرد، نیست و اوج این نزول دیروز در توکیو و در سالن ماکاهورای مسی هال ثبت شد. جایی که حتی یکی از سه نماینده ایران به مدال نزدیک هم نشد و تکواندو نتوانست در ۲۰۲۰ توکیو انتظارات را برآورده کند. ناکامی مطلق تکواندو نشان‌دهنده شکست راهی است که در این رشته رزمی در پیش گرفته شده است، ناکامی که باید آسیب‌شناسی شود تا تکواندو با گذر از این روز‌ها دوباره به جایگاه اصلی‌اش در سطح دنیا برگردد. رشته‌ای که از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی به صورت رسمی وارد بازی‌های المپیک شد و در پنج دوره گذشته همواره تکواندوکاران کشورمان یکی از تیم‌های صاحب مدال ایران در المپیک بوده‌اند.
علاوه بر ضعف‌های فنی و تاکتیکی به نظر می‌رسد تکواندو برای بازگشت به روز‌های اوج به یک خانه‌تکانی اساسی در سیاست‌ها و راهبرد‌های در پیش گرفته شده در فدراسیون تکواندو نیاز دارد. سیاست‌هایی که در سال‌های اخیر سبب شده تکواندو از جایگاه یکی از رشته‌های شانس مدال در المپیک تبدیل به رشته‌ای شود که در توکیو پس از پنج دوره مدال‌آوری بدون هیچ مدالی کارش را به پایان می‌رساند. علاوه بر ضعف‌های فنی که سرمربیان تیم‌های مردان و زنان ایران باید نسبت به آن پاسخگو باشند، در بخش مدیریتی تکواندو نیز باید با تغییر رویکرد‌ها و برنامه‌ریزی‌هایی که صورت می‌گیرد، شرایط برای برگشتن تکواندو به جایگاه گذشته‌اش در سطح دنیا مهیا شود.
یکی از مهم‌ترین ضربه‌هایی که تکواندو در سال‌های گذشته خورده است، عدم استفاده از تمام ظرفیت تکواندو برای موفقیت بوده، وقتی برخی مربیان و مدیرانی که با توجه به تجربه‌شان می‌توانند به تکواندو کمک کنند خانه‌نشین می‌شوند و از ظرفیت آن‌ها استفاده نمی‌شود، نمی‌توان انتظار داشت که تکواندو با حاشیه‌نشینی برخی که می‌توانند این رشته را تکان اساسی بدهند، همان جایگاه همیشگی‌اش را در دنیا حفظ کند. علاوه بر این در تکواندو در یک دهه گذشته که شیب افتخاراتش به سمت نزولی بوده است، شاهد کنار گذاشتن و راندن مربیان موفق و دلسردی افرادی بوده‌ایم که نقش مهمی در رسیدن تکواندو به بالاترین سطح جهانی داشته‌اند.
حال پس از ناکامی بزرگ تکواندو در توکیو ضروری است که مدیریت این رشته، تجدیدنظر اساسی در سیاست‌های فدراسیون داشته باشد. تکواندو ایران در پنج دوره حضور در المپیک نشان داده که ظرفیت و پتانسیل بالایی برای افتخارآفرینی دارد و امروز که این رشته از جایگاهی که باید باشد، فاصله گرفته، مهم‌ترین قدم برای بازگشت دوباره آسیب‌شناسی این ناکامی‌ها به صورت موشکافانه و بالا بردن ظرفیت نقدپذیری از سوی مسئولان تکواندو است. راهبردی که سبب خواهد شد تکواندو با پوست‌اندازی و خانه‌تکانی که صورت می‌گیرد در المپیک ۲۰۲۴ دوباره به صف رشته‌های مدال‌آور ایران برگردد تا روز تلخی که دیروز در توکیو ثبت شد در پاریس تکرار نشود!
لینک پی دی اف یادداشت در روزنامه جوان