سعید احمدیان/ روزنامه جوان- سعيدعلي حسيني يكي از چهره‌هاي ورزش ايران در سال 96 بود؛ جوان اردبيلي كه پس از هشت سال محروميت، در مسابقات وزنه‌برداري جهاني امريكا دوباره به روي تخته برگشت و با ثبت وزنه 203 در يك ضرب و 251 در دوضرب و مجموع 475 كيلو توانست يك مدال نقره و دو برنز براي كشورمان به دست بياورد و بازگشت فوق‌العاده‌اي به ورزش داشته باشد. حسيني كه در كنار ورزش تحصيلاتش را هم پيگيري مي‌كند و امسال بدون استفاده از سهميه و با دادن كنكور در مقطع دكترا قبول شده است، در گفت‌وگو با «جوان» از روزهاي محروميت و بازگشت دوباره‌اش صحبت كرده است.
در مصاحبه‌اي پس از مسابقات جهاني امريكا گفته بوديد اي‌كاش‌هاي زندگي‌ام تمام شد، مي‌خواهيم از همين جمله صحبت‌تان را آغاز كنيد.
هشت سال پيش كه ركورددار جوانان جهان شدم، ركوردهايي را ثبت كردم كه از آن سال تا به امروز مي‌توانستم طلا يا نقره بگيرم. وقتي آدم احساس مي‌كند كه اين توانايي را دارد براي كشورش افتخار بياورد و دل مردم شاد كند اما يكسري اتفاقات مي‌افتد و نمي‌گذارد به هدف‌هايي كه توانايي‌اش را هم داريد برسيد، سبب مي‌شود ناراحتي و يك اي كاشي درون آدم به وجود بيايد و آدم به خودش مي‌گويد كاش من هم مي‌توانستم باعث خوشحالي و سربلندي كشورم شوم و اين اتفاق نمي‌افتاد. خلاصه خدا قسمت كرد تا دوباره بتوانم به مسابقات برگردم و بعد از هشت سال آن چيزي كه در توانايي‌هايم بود را براي كشورم انجام بدهم و مدال‌هاي نقره و برنز جهاني را كسب كنم.
هشت سال از مسابقات دور بوديد و اولين رقابتي كه پس از بازگشت روبه‌رويتان بود مسابقات جهاني بود، با آن انگيزه بالا، چه مدالي در ذهنتان بود؟
پيش از مسابقات جهاني امريكا در اردوي بابلسر كه بوديم در حركت دوم در يك ضرب 210 و دو ضرب 253 كيلو را زده بودم، خيلي آماده بودم و به رقابت براي مدال طلا فكر مي‌كردم اما پس از آن از ناحيه زانو آسيب ديدم و يك هفته مانده به مسابقات نتوانستم خوب تمرين كنم و بيشتر به اين فكر بودم كه فقط در مسابقات حضور پيدا كنم و هر چه توان دارم بگذارم و حداقل دست خالي برنگردم. به هر حال ورزشكاري كه سه هفته قبل از مسابقات نتواند تمرين كند و فشار لازم را در تمرين بياورد، بيشتر به دنبال اين است كه بهترين نتيجه را با آن شرايطي كه دارد، كسب كند.
وقتي در مسابقات جهاني امريكا روي تخته رفتيد، در حركت يك ضرب دو وزنه اول را انداختيد، لحظه سختي برايتان بود و مي‌توانست بازگشت‌تان را خراب كند!
در واقع وزنه 203 براي من وزنه خيلي سنگيني نبود، افتادن وزنه علت ورزشي داشت و به خاطر مسائل روحي- رواني نبود. به هر حال با توجه به آسيب‌ديدگي‌ام چند هفته نتوانسته بودم فشار لازم را در تمرين بياورم و دستم حتي به ميله نخورده بود. سعي كردم در روز مسابقه با توجه به توانايي كه دارم به زانويم فشار بياورم اما خب چون تمرين نداشتم، ريتم هماهنگي در وزنه زدن نداشتم. دو وزنه اول در آن اتفاق افتاد اما خدا را شكر در ادامه توانستم جمع كنم و در دوضرب هم سه وزنه را بالاي سر ببرم.
لحظه‌اي كه وزنه دوم را انداختيد، در ذهن و فكرتان نااميد نشديد. اينكه بگوييد نمي‌شود؟
نه، اگر قرار بود نااميد شوم، هشت سال پيش كه اتفاق محروميت برايم افتاد، بايد نااميد مي‌شدم. خدا به من عنايت داشت و من را صبور كرد. ياد گرفته‌ام بايد تا آخر تلاش كنم و تا دقايق آخر دست از مبارزه برندارم و نااميد نشوم.
برگرديم به سال 88 و اتفاقات آن سال. با محروميتي كه برايتان به وجود آمد، شايد هر ورزشكار ديگري جاي شما بود ورزش را رها مي‌كرد اما سعيدعلي حسيني چه انگيزه و روحيه‌اي داشت كه توانست پس از آن همه سال محروميت برگردد و نايب‌قهرمان جهان بشود؟
ابتدا مثل هر ورزشكار ديگري كه اين اتفاق مي‌تواند برايش بيفتد نااميد و ناراحت بودم ولي خب با گذشت زمان و با درك اين موضوع كه با صبر اين مدت مي‌گذرد و مي‌توان دوباره به ورزش برگشت، از آن ناراحتي اوليه فاصله گرفتم. ورزش را به صورت تفريحي و براي سلامتي همچنان ادامه دادم، سال 2015 كه اعلام شد قوانين عوض شده و مي‌توانم زودتر به مسابقات برگردم با توجه به توانايي كه در خود مي‌ديدم و ركوردهايي كه در جوانان جهان ثبت كرده بودم، مي‌دانستم مي‌توانم با ثبت همان ركوردها هم موفق شوم، بنابراين تلاشم را براي بازگشت مضاعف كردم. چون از مسير زندگي سالم و ورزش جدا نشده بودم، اين به بازگشت سريع‌تر من كمك كرد. يكي از دلايلي كه باعث مي‌شود برخي ورزشكاران پس از پايان محروميت‌شان موفق نشوند به اين دليل است كه آنها از مسير زندگي حرفه‌اي و سالم خارج مي‌شوند ولي من هم ورزش را در روزهاي محروميت ادامه دادم و هم تحصيلاتم را پيگيري كردم. هر چه قدر تمرين مي‌كردم، مي‌ديدم بدنم خوب جواب مي‌دهد و تلاشم را بيشتر كردم تا به مسابقات جهاني رسيدم.
رقابت با بهداد سليمي را چطور مي‌بينيد؟ رقيب سرسختي داريد. البته رقابت شما دو نفر مي‌تواند با توجه به بازي‌هاي آسيايي و المپيك توكيو براي كشورمان مدال‌هاي رنگارنگي را به ارمغان بياورد.
بعد از هشت سال كه برگشتم و تجربيات مختلفي كه كسب كردم، ديگر مانند روزهاي جواني به رقابت فكر نمي‌كنم. بيشتر هدفم اين است كه اگر من توانايي دارم، اگر بهداد توانايي دارد، به همديگر كمك كنيم تا يك نتيجه خوبي براي كشورمان كسب كنيم. خوشبختانه قوانين هم اجازه مي‌دهد كه در سنگين وزن دو نفر از يك كشور حضور داشته باشند.به اين صورت نيست كه صددرصد بخواهم با بهداد رقابت كنم. بيشتر دنبال اين هستم كه توانايي‌هايم را ثابت كنم و براي كشورم مثمرثمر باشم. خب هر نتيجه‌اي پيش بيايد، پيش بيايد، در يك مسابقه ممكن است اول شوم و در مسابقه ديگري دوم. ديگر مانند گذشته فكر نمي‌كنم كه خداي نكرده به اين يا آن وزنه‌بردار ببازم. تلاش مي‌كنم بهترين نتيجه را بگيرم و حالا روز مسابقه است و بالا و پايين دارد.
در رؤياي سعيدعلي حسيني حتماً رسيدن به طلاي المپيك در بالاي هدف‌هايش قرار دارد، درباره‌اش صحبت مي‌كنيد؟
يك ورزشكار هميشه براي رسيدن به بهترين‌ها تلاش مي‌كند. من هم هشت سال منتظر ماندم تا اين فرصت پيش بيايد و توانايي‌هايم را ثابت كنم. مدال طلا هم خوش‌رنگ‌ترين مدال است و تمام تلاشم را مي‌كنم كه اين افتخار را به دست بياورم، حالا چه من يا چه بهداد، مهم نام كشورمان است.
سال 96 رو به پايان است. اگر بخواهيد امسال را براي خودتان توصيف كنيد، چه مي‌گوييد؟
سال جاري هم از نظر ورزشي و هم تحصيلي براي من سال خيلي خوبي بود، چون بدون اينكه از سهميه استفاده كنم با دادن كنكور در مقطع دكترا قبول شدم و اين براي من با ارزش است. در ورزش هم فرصت دوباره‌اي به من داده شد و تمام سعي‌ام را كردم كه از آن استفاده كنم، به خصوص كه لطف خدا هميشه شامل حال من است.