سعید احمدیان/ روزنامه جوان- تصمیم هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال برای استیضاح و تعلیق فعالیت شهاب‌الدین عزیزی‌خادم از خبر‌های جنجالی روز‌های گذشته بود، تصمیمی که در صورت عملی شدن این امیدواری را به وجود می‌آورد که برخلاف عرف رایج در ورزش ایران، هیئت رئیسه و مجامع فدراسیون‌ها در حال بازگشت به جایگاه اصلی‌شان هستند. گفته می‌شود شش عضو هیئت رئیسه ۹ نفره فدراسیون فوتبال که اکثریت را تشکیل می‌دهند، تصمیم گرفته‌اند با توجه به حواشی و تخلفات صورت گرفته در مدت ۱۱ ماهی که از حضور عزیزی‌خادم می‌گذرد، براساس ماده ۳۷ اساسنامه فوتبال رئیس فدراسیون را عزل موقت کنند تا مجمع فدراسیون فوتبال در اولین نشست درباره برکناری یا ادامه همکاری عزیزی‌خادم تصمیم بگیرد.
تصمیم هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال در شرایطی است که در ورزش ایران کمتر پیش آمده هیئت رئیسه و مجمع‌های فدراسیون‌ها در جایگاه واقعی‌شان قرار داشته باشند و همواره با نقشی تشریفاتی تبدیل به ماشین امضای رئیس فدراسیون شده‌اند. ریشه خیلی از معضلات و حواشی که ورزش در سطوح مختلف فدراسیون‌ها یا باشگاه‌ها با آن روبه‌روست به عدم استقلال هیئت رئیسه و مجمع‌های آن فدراسیون یا باشگاه برمی‌گردد که در راستای اهدافی که برای آن‌ها در اساسنامه در نظر گرفته شده است، حرکت نکرده‌اند و همواره سعی شده اقدامات رئیس بدون توجه به اینکه چقدر برنامه‌های او عملی شده و چقدر برنامه‌ها در چهارچوب منافع آن رشته ورزشی بوده است، تأیید شود.
چنین رویکردی سبب شده هیئت رئیسه و مجمع‌های فدراسیون‌ها به یک حیاط خلوت برای رئیس آن مجموعه تبدیل شوند و استقلال خود را از دست بدهند، به طوری که در اکثر فدراسیون‌ها و باشگاه‌ها مشاهده می‌کنیم این بخش‌های مهم و تأثیرگذار در روند روی به جلوی مجموعه، نقشی خنثی داشته‌اند و همواره رئیس فدراسیون روی آن‌ها تسلط داشته است. البته در همین مجموعه فدراسیون فوتبال، عزیزی‌خادم با سپردن پست‌هایی در فدراسیون فوتبال به برخی از اعضای هیئت رئیسه، عملاً با تطمیع‌شان سعی کرده است آن‌ها را با خود همراه کند تا از گزند انتقاد‌ها و بازخواست‌های‌شان در امان بماند. البته چنین حربه‌ای را در دوره‌های گذشته فدراسیون فوتبال و سایر فدراسیون‌ها هم می‌بینیم که رئیس سعی می‌کند با یارگیری از هیئت رئیسه برای خود یک حاشیه امن به وجود آورد.
این در شرایطی است که هیئت رئیسه و در پله بالاتر مجمع فدراسیون، وظیفه بررسی عملکرد و بازخواست رئیس فدراسیون را برعهده دارند و باید با بررسی اقداماتی که در مجموعه فدراسیون صورت می‌گیرد، نسبت به کج‌روی‌ها و سوءمدیریت‌های احتمالی که فدراسیون را از مسیر درست دور می‌کند، هشدار دهند، حتی این اختیار به این اعضا داده شده است که در صورت وقوع تخلفات متعدد و برنامه‌گریزی‌هایی که از سوی رئیس رخ می‌دهد، او را عزل کنند.
با وجود این اختیارات، اما در ورزش ایران کمتر شاهد بوده‌ایم که هیئت رئیسه یا مجمع فدراسیون به صورت مستقل به سوءمدیریت‌های رئیس ورود پیدا کند. بدون شک اهمال‌ها و فراموشی وظایف، زمینه‌ای را به وجود آورده است که حواشی، چالش‌ها و سوء‌مدیریت‌ها ادامه پیدا کند و ورزش هزینه زیادی بابت بی‌عملی هیئت رئیسه و مجمع فدراسیون‌ها که وظیفه برخورد با سوء‌مدیریت‌ها را دارد، بپردازد.
برای بهبود فضای ورزش باید بخش‌های نظارتی فدراسیون‌ها به وظیفه اصلی‌شان برگردند و تصمیم هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال فارغ از به نتیجه رسیدن یا نرسیدن می‌تواند یک الگو برای سایر فدراسیون‌ها باشد که اعضای هیئت رئیسه و مجمع با قرار گرفتن در مسیری که برای‌شان در اساسنامه تعیین شده است، به وظایف‌شان، پایبند باشند و بدون لکنت‌کلام مقابل رئیس فدراسیون، جلوی انحراف‌ها و سوءمدیریت‌هایی که فدراسیون را از مسیر اصلی‌اش دور کرده، بایستند تا هم به جایگاه اصلی‌شان برگردند و هم در پیشبرد و توسعه ورزش تأثیرگذار باشند.