سعید احمدیان/ خبرگزاری ایرنا- هر سال دریغ از پارسال، حکایت تیم فوتبال امید است، تیمی که نزدیک به ۵ دهه است حسرت صعود به المپیک را می‌خورد. هر دوره که المپیک نزدیک می‌شود از مسئولان فدراسیون فوتبال گرفته تا کمیته ملی المپیک وعده می‌دهند که این بار خبری از فرصت‌سوزی نخواهد بود و با تمام ظرفیت سعی خواهند کرد با برنامه‌ای که برای فوتبال دارند، این طلسم سرانجام شکسته خواهد شد.
مانند حکایت المپیک پاریس، از دو سال قبل و در فاصله ۴ سال تا شروع بازی‌ها وقتی فدراسیون فوتبال برای مهدی مهدوی‌کیا حکم زد، این امیدواری به وجود آمد که حکایت این دوره فرق می کند و بر خلاف دوره‌های گذشته که در فاصله یک سال تا مسابقات انتخابی، تیم امید سروسامان می‌گرفت و سرمربی پیدا می‌کرد، این بار در فدراسیون فوتبال از ۴ سال قبل به فکر افتاده‌اند و نمی‌خواهند زمان از دست برود.
با این حال تغییر مدیریت فدراسیون و اتفاقات دیگر سبب شد تا عمر مهدوی‌کیا روی نیمکت امید به یک سال بیشتر نرسد و از شهریور سال گذشته با پایان قراردادش، تیم امید به مانند دوره‌های قبل رها شد و اهمیت جام‌جهانی و تمرکز روی تیمی که می‌خواست به قطر برود و برای اولین بار به مرحله حذفی صعود کند، سبب شد تا پرونده تیم امید در ماه‌های ابتدایی که مهدی تاج دوباره به فدراسیون بازگشته بود، بایگانی شود تا مانند گذشته کار تیم امید برای تدارکات و انتخاب سرمربی به دقیقه ۹۰ کشیده شود.
حال امروز ۸ ماه از بلاتکلیفی و خالی بودن نیمکت تیم امید می‌گذرد با برطرف شدن توجیه‌ها و رد شدن جام جهانی و انتخاب سرمربی تیم بزرگسالان، از چند هفته پیش بود که پرونده انتخاب سرمربی جدید تیم امید از بایگانی خارج شد.آن هم در فاصله ۴ ماه تا بازی‌های آسیایی هانگژو و یک سال تا بازی‌های انتخابی المپیک پاریس،.
فرصت ۴ ساله‌ای که قرار بود برای شکستن طلسم المپیک، فوتبال داشته باشد، حالا به یک سال رسیده و همان اتفاقات دوره‌های قبل در حال تکرار است و انگار قرار نیست یک بار برای همیشه به فرصت سوزی‌ها پایان داده شود.البته علاوه بر فرصت‌سوزی، این بار اختلاف کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال هم بر خلاف بیشتر دوره‌ها به اوج رسیده و علنی شده است و برخلاف خنده‌های زورکی مهدی تاج و محمود خسروی وفا در جلوی دوربین، خبری از تعامل متولیان تیم امید نیست.
اگر تا ماه گذشته تاخیر مهدی تاج در امضای حکم حبیب کاشانی مدیر معرفی شده از سوی کمیته ملی المپیک برای تیم امید، حکایت از اختلاف‌ها داشت، امروز انتخاب سرمربی جدید تیم امید به یک چالش و اختلاف بزرگ بین فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک تبدیل شده است و امید امیدها را که با شروع به کار رسمی کاشانی پس از 3 ماه زنده کرده بود، دوباره ناامید کرده است.
بحث بر سر اینکه در ماجرای اختلاف فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک، کدام طرف محق است، نیست؛ بحث بر سر از دست رفتن زمان برای آماده‌سازی تیم امید و تکرار حسرت دوره‌های گذشته با ادامه این وضعیت است. به نظر می‌رسد این بار ترجیح دادن منافع شخصی و باندی بر منافع ملی سبب شده آتش اختلافات فوران کند و دامن‌گیر تیم امید شود، تیمی که آخرین حضورش در المپیک به ۱۹۷۶ مونترال بر می گردد و ۴۸ سال است که پشت در المپیک مانده است.
این در شرایطی‌ست که اولین قدم در مسیر شکستن طلسم فوتبال برای صعود به المپیک، تعامل فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک است، تعاملی که در حال حاضر دیده نمی‌شود و علاوه بر از دست دادن زمان و تاخیر در معرفی سرمربی، بالا گرفتن اختلافات سبب شود برخلاف خوش‌بینی‌ها که ۲ سال پیش با معرفی مهدوی‌کیا صورت گرفت، امروز حکایت تیم امید همان حکایت همیشگی است و فقط نام‌ها تغییر کرده‌اند.