سعید احمدیان/ خبرگزاری ایرنا- فصل نقل و انتقالات در فوتبال ایران آغاز شده و به روال سال‌های گذشته صحبت از رقم‌های نجومی و شگفت‌انگیز است و ورود سازمان بازرسی و تدوین آیین‌نامه جدید و همچنین سقف بودجه هم ترمز افزایش بدون ضابطه قراردادها را نکشیده است. به طوری که امسال برخی بازیکنان که فصل گذشته اندک درخششی در لیگ داشته‌اند خواستار قرارداد دلاری شده‌اند و به نظر می‌رسد قراردادها نسبت به فصل قبل افزایش حیرت‌انگیزی را ثبت کند.
ادامه ولنگاری مالی در فوتبال و افسارگسیختگی که همچنان وجود دارد، سبب شده تدابیر مسئولان سازمان بازرسی و فدراسیون فوتبال فعلا تاثیری که درکاهش رقم قرارداده نداشته باشد و برعکس به نظر می‌رسد این محدودیت‌ها که قابلیت اجرایی محکمی ندارد، سبب شده تا باشگاه‌ها با نادیده گرفتن این قوانین، مانند دوره‌های گذشته به هر قیمتی به دنبال جذب بازیکنان مورد نظرشان باشند.
با این حال برخی بازیکنان با وجود قراردادهای نجومی در لیگ ایران، این روزها با مظلوم‌نمایی به دنبال وارونه‌کردن واقعیت هستند تا به نوعی دریافتی‌های چند ده میلیاردی‌شان که از بودجه عمومی کشور و بیت‌المال پرداخت می‌شود را توجیه کنند. البته این بازیکنان حتی پا را فراتر گذاشته‌اند و به نوعی فوتبالیست‌ها را با وجود این قراردادهای نجومی محتاج نشان داده‌اند تا به نوعی راه را برای افزایش صفرهای رقم‌های قراردادشان باز کنند!
چنین مظلوم‌نمایی‌هایی نشان می‌دهد که این بازیکنان بدون اینکه درکی از مشکلات اقتصادی جامعه و وضعیت سخت کشور داشته باشند، با برعکس کردن واقعیت‌ها و قرار دادن خودشان در جایگاه قربانی، به دنبال سوء‌استفاده بیشتر و بالا بردن ارقام نجومی‌شان هستند.
صحبت‌های مهدی قایدی و آرش رضاوند دو بازیکن استقلال در روزهای گذشته به خوبی گویای پروژه مظلوم‌نمایی و سفیدشویی قراردادهای چند ده میلیاردی فوتبالیست‌ها است به طوری که هوادار پس از خواندن این صحبت‌ها به فکر گلریزان برای این بازیکنان می‌افتد!
این در حالی است که گفته می‌شود میانگین قرارداد بازیکنان استقلال در فصل گذشته ۱۲ میلیارد بوده است،یعنی هر کدام از بازیکنان این تیم به صورت متوسط ماهانه یک میلیارد درآمد داشته‌اند، در چنین شرایطی قایدی در یک مصاحبه تلویزیونی طوری از وضعیت بازیکنان استقلال صحبت کرده است که انگار دریافتی ماهانه او و سایر بازیکنان به جای یک میلیارد، ده میلیون تومان بوده است.
او گفته است:«اگر پرداختی‌ها خوب بود، شاید همه چیز فرق می‌کرد. بازیکنان از نظر ذهنی به‌هم ریخته بودند. یکی ماشین می‌فروخت، یکی خانه‌اش را و دیگری برای اینکه اجاره کمتری بدهد به جای دیگری نقل مکان می‌کرد. خیلی خنده‌دار است بازیکن استقلال با موتور یا اسنپ به تمرین بیاید.»
قایدی درحالی با مظلوم‌نمایی از اسنپ‌سواری و موتورسورای بازیکنان استقلال صحبت کرده است که بازیکنان این تیم حداقل ماهانه یک میلیارد در فصل گذشته درآمد داشته‌اند، با این حال مهاجم استقلال با اغراق و وخیم نشان دادن وضعیت مالی بازیکنان تیم، به دنبال برعکس جلوه دادن واقعیت است.
قایدی باید بداند مطرح کردن چنین صحبت‌هایی تنها نمک به زخم هوادار پاشیدن است، هواداری که مثل بازیکنان ماهانه یک میلیارد درآمد ندارد و با یک حقوق ده میلیونی و حداقلی و شاید هم کمتر،او و سایر بازیکنان را تشویق می‌کند.
صحبت‌های رضاوند هم نمونه دیگری از سفیدشویی و توجیه قراردادهای چند ده میلیاردی و بدون ضابطه فوتبالیست‌ها در لیگ ایران بود، او هفته گذشته در یک برنامه تلویزیونی به دفاع از رقم‌های نجومی قراردادها پرداخت و آن را حق بازیکنان دانست.
رضاوند با بیان اینکه به فوتبال آمده است که بهترین خانه را داشته باشد، از کاهش قراردادها و محدود کردن بودجه تیم‌ها انتقاد کرد!
البته «قایدی»ها و«رضاوند»ها در فوتبال ایران کم نیستند، بازیکنانی که با وجود رشد فوتبالشان هنوز از نظر اجتماعی آنقدر رشد نکرده‌اند که با زیاده‌خواهی نمک بر زخم مردم نپاشند، بازیکنانی که با وجود درآمدی چند ده میلیاردی در سال، چهره نداری به خودشان میگیرند تا رقم قراردادشان با وجود مشکلات اقتصادی کشور چرب‌تر شود.
در حالی «قایدی»ها و «رضاوند»ها درکی از واقعیت جامعه ندارند که در زمان کرونا شاهد بودیم که بازیکنان باشگاه‌های بزرگ فوتبال دنیا با توجه به کاهش درآمدهای باشگاه‌ها حاضر به کاهش قراردادشان شدند.
برخلاف فوتبال ایران که در زمان کرونا به اعتراف یکی از مسئولان سازمان بازرسی، قرارداد بازیکنان در سه سال، ۱۲ برابر شد، آن هم در کشوری که با توجه تحریم‌های اقتصادی، سفره مردم هر روز کوچکتر شده است، با این حال فوتبالیست‌های داخلی برخلاف سایر دنیا، نه تنها حاضر به کاهش قراردادشان که از جیب مردم پرداخت می‌شود نشدند، بلکه با بهانه گرانی ارز، تا جایی که توانستند صفرهای قراردادشان را افزایش دادند.
در چنین شرایطی بهتر است این بازیکنان اگر حاضر به همراه شدن با جامعه برای کاهش مشکلات اقتصادی نیستند، حداقل با خلاف‌گویی و مظلوم‌نمایی، نمک روی زخم مردم نپاشند و زبان در کام بگیرند!