سعید احمدیان/ خبرگزاری ایرنا- فوتبال باشگاهی ایران هر چقدر در زمین بازی کمتر حرفی برای گفتن دارد و کیفیت نازل مسابقات، هواداران را از ورزشگاه‌ها دور کرده است، در خارج از زمین، پر از حاشیه و خبرساز است. حاشیه‌هایی که حتی در پایین‌ترین سطح فوتبال دنیا هم شاید نتوان نمونه آن را پیدا کرد و ریشه آن به سیستم مربیگری و مدیریتی آماتوری حاکم بر فوتبال باشگاهی ایران بر می‌گردد.
مدیران و سرمربیانی که با هوچی‌گری و حاشیه‌سازی سعی در پنهان کردن ضعف‌های فنی و مدیریتی‌شان دارند تا کمتر کسی آنها را بابت عملکردشان مورد بازخواست قرار دهد. نمونه آن دربی شماره ۱۰۲ بود؛ مسابقه‌ای که باوجود گذشت بیش از ۱۰ روز از برگزاری آن، دعوای باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس بر سر آن ادامه دارد و هر کدام در این بازار آشفته حق را به خودشان می‌دهند.
پس از دربی شماره ۱۰۲ بود که حواشی لیگ با شکایت و شکایت‌کشی استقلال و پرسپولیس علیه هم بار دیگر اوج گرفت و این روزها با شائبه‌هایی که درباره جعل نامه و امضا درباره باشگاه استقلال مطرح شده، ادامه پیدا کرده است.
۲۳ دی در حالی استقلال و پرسپولیس در در یک بازی بی‌کیفیت و البته پر از حاشیه و جنجال به تساوی رسیدند که حواشی پس از آن، سبب شد تا کیفیت نازل مسابقه‌ای که بزرگترین دیدار لیگ است، فراموش شود و کمتر کسی یحیی گل‌محمدی و جواد نکونام را بابت کیفیت پایین فنی مسابقه مورد سرزنش قرار دهد!
تعداد پنالتی‌های گمشده این دو تیم با وجود استفاده از کمک داور ویدئویی و همچنین اتهاماتی که سرمربی پرسپولیس درباره رابطه نزدیک مدیران استقلال و فدراسیون فوتبال مطرح کرد، سبب شد تا حاشیه بر متن به اصطلاح بچربد و فوتبال باشگاهی دوباره در بیراهه قرار بگیرد و هیچ هواداری یادش نیاید که بازیکنان دو تیم با وجود ادعاها و خط و نشان کشیدن، از ارائه یک فوتبال حتی متوسط هم عاجز بودند.
دربی پوچ ۱۰۲ زیر غبار حواشی پررنگ دفن شد، به طوری که گویی هر دو تیم با یک نمایش باکیفیت و سطح بالا، قربانی داوری و روابط خارج از زمین مسابقه شده‌اند! این شاید بهترین حربه برای گل‌محمدی و (رضا)درویش از یک سو و نکونام و (علی)خطیر از سوی دیگر بود تا بتوانند از زیر بار پاسخگویی به هوادارانی که در روزهای سرد پاییزی، آزادی را قرق کرده بودند، در بروند.
دربی اصلی نه در زمین بازی، بلکه پس از سوت پایان مسابقه و در خارج از زمین آغاز شد؛ جایی که هم استقلالی‌ها و هم پرسپولیسی‌ها با شکایت‌های کودکانه و بحث‌های بی‌اهمیت و سطحی در رسانه‌ها و فضای مجازی، سعی کردند برنده دربی خارج از زمین مسابقه باشند. یک نبرد خجالت‌آور که هرچه صدای مربیان و مدیران دو تیم در این جنگ بلندتر می‌شد، نشان می‌داد که دستشان چقدر خالی‌تر از همیشه است.
پس از فارغ شدن از شکایت‌ها، چند روزی است که ادعای جعل نامه از سوی مدیران استقلال سبب شده است تا از آن سو تفنگ‌های سرپر قرمزها، در نیمه دوم دربی خارج از زمین به سمت آبی‌ها نشانه برود و برحق بودن خودشان را فریاد بزنند. آن هم در شرایطی که فدراسیون فوتبال با واکنشهای دوپهلو و نه چندان صریح درباره حواشی این روزها، روی آتش گُر گرفته رقابت خارج از زمین استقلال و پرسپولیس بنزین می‌ریزد!
این در حالی است که از فدراسیون فوتبال انتظار می‌رفت تا با شفافیت بیشتر درباره حواشی این روزها وارد عمل شود. با این حال وقتی مشکل مدیریتی در فوتبال ایران ریشه دوانده باشد، فرقی ندارد فدراسیون فوتبال باشد یا باشگاه‌ها، مدیران در دو سو آتش‌بیار معرکه می‌شوند.
در چنین شرایطی حاشیه، اصل و وظایف اصلی، فرع و کنار گذاشته می‌شود. با چنین مدیرانی که به جای تدوین نقشه پیشرفت، در حال موج‌سواری روی اتفاق‌های سطحی و کودکانه هستند، انتظار ۳۰ ساله برای قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا و انتظار بیش از ۴ دهه برای قهرمانی تیم ملی در جام ملت‌های آسیا، مسئله عجیبی نیست؛ واقعیتی تلخ که از پسِ دعوای استقلال و پرسپولیس آشکار می‌شود.