سعید احمدیان/ روزنامه جوان- فوتبال باشگاهی ایران روز‌های عجیبی را تجربه می‌کند. پس از برگزاری ۱۸ دوره لیگ حرفه‌ای، مهدی تاج و همکارانش وعده داده بودند در لیگ نوزدهم با تغییرات در زیرساخت‌های ورزشگاه‌ها، هواداران از تماشای فوتبال لذت ببرند، اما در پایان هفته دوم فصل جدید لیگ برتر نه تنها تماشاگران از فوتبال لذت نبردند، بلکه تماشای فوتبال برای هوادارانی که می‌خواهند به استادیوم‌ها بروند به یک عذاب بزرگ تبدیل شده و آن‌ها با شرایط سخت‌تری نسبت به گذشته خودشان را به استادیوم‌ها می‌رسانند. البته مدیران فدراسیون فوتبال تأکید کرده بودند که ممکن است در هفته‌های اول مشکلاتی وجود داشته باشد، اما با توجه به مصائب مشاهده شده در ورزشگاه‌های فوتبال در دو هفته گذشته از لیگ برتر، فدراسیون فوتبال راه سختی برای تحقق وعده‌هایش در زمینه افزایش امنیت تماشاگران و کاهش جنجال‌ها و آشوب‌های ورزشگاه‌ها پیش‌رو دارد.
اگرچه تلاش‌های مسئولان فدراسیون فوتبال برای کاهش حاشیه‌ها در استادیوم‌ها قابل تقدیر است و این قدم باید خیلی سال قبل و به عنوان یکی از فاکتور‌های لیگ حرفه‌ای فوتبال برداشته می‌شد، اما کارنامه فدراسیون فوتبال در سال‌های اخیر نشان داده که تحقق چنین هدفی خارج از توانایی‌های مدیران حال حاضر فوتبال ایران است. مدیرانی که نشان داده‌اند بیشتر از آنکه بخواهند فوتبال ایران را رو به جلو هل بدهند، آینده‌نگری کمتر در برنامه‌هایشان جایی داشته است. همین مسئله سبب شده در فوتبال تا کارد به استخوان نرسد، حرکتی برای درمان زخم‌های فوتبال صورت نگیرد. البته اینکه مهدی تاج با عبور از پوسته مدیران قبلی سعی در انجام یک کار اساسی در فوتبال ایران دارد، می‌تواند او را از مسئولان گذشته متمایز کند. با این حال از رئیس فدراسیون فوتبال به عنوان نماد یک مدیر دولتی که تنها به عنوان مدیر هزینه شناخته می‌شود، نمی‌توان انتظار داشت که به زیرساخت‌های فوتبال ایران که سال‌هاست مغفول مانده سروسامان بدهد.
با این حال فدراسیون فوتبال سعی کرده است که در لیگ نوزدهم، تصویری متفاوت از مدیریت حاکم بر فوتبال ایران به جامعه ارائه دهد. مدیریتی که روزمرگی جایی در برنامه‌هایش ندارد و عملگراست. مدیریتی که توسعه فوتبال در اولویت‌هایش قرار دارد و همین مسئله سبب شده دستی به سر و روی ورزشگاه‌ها کشیده شود تا به گفته مهدی تاج، هواداری که به ورزشگاه می‌آید از فوتبال لذت ببرد.
با وجود چنین هدف‌هایی که در فوتبال روز دنیا جزو وظایف اولیه یک مدیر است، به نظر می‌رسد تحقق چنین وعده‌هایی از عهده فدراسیون فوتبال فعلی با مدیرانی که سابقه‌شان مشخص است، خارج است و نباید انتظار داشت فوتبالی که مدیران آن از فوتبالیست‌هایش عقب‌ترند، بتوانند کاری که ۱۸ سال روی زمین مانده و کسی سراغ آن نرفته است را حل کنند و افتخار آن را نیز به پای خودشان بزنند. در چنین شرایطی به نظر می‌رسد نباید منتظر اتفاق جدیدی در فوتبال باشگاهی ایران بود، به خصوص که نه نوع نگاه مدیران عوض شده و نه مدیرانی سر کار هستند که با توجه به شایسته‌سالاری در جایگاه واقعی‌شان باشند.
چنین مسائلی سبب می‌شود وعده‌های مسئولان فدراسیون فوتبال که با همراهی وزارت ورزش قرار بود به فوتبال باشگاهی ایران تکانی بدهند، جدی گرفته نشود. دو هفته از شروع لیگ برتر گذشته است، نه تنها تغییر محسوسی در برگزاری لیگ برتر فوتبال مشاهده نشده، بلکه همانطور که اشاره شد با توجه به خراب بودن گیت‌ها ورود و اختلال در بلیت‌فروشی الکترونیک، هوادار به جای تسهیل شرایط ورودش با سختی‌های بیشتری وارد ورزشگاه می‌شود و اگر شاهد سنگ‌پراکنی در فصل گذشته از هفته‌های آخر بودیم، در فصل جدید از همین هفته دوم با چنین معضلی در ورزشگاه‌ها روبه‌رو شده‌ایم که نمونه آن در پایان بازی استقلال و فولاد رخ داد و سر دروازه‌بان دوم استقلال توسط هواداران عصبانی شکسته شد.
با چنین اتفاقاتی به نظر می‌رسد افزایش امنیت ورزشگاه‌ها تنها یک شعار دهان پرکن از سوی مسئولان فدراسیون فوتبال بوده است، آن هم فدراسیونی که رئیس آن با مصاحبه‌های آتشین و برگزاری لیگ برتر فوتبال با سه هفته تأخیر، وعده راحت‌تر شدن تماشای فوتبال را به هواداران داده بود. البته شاید تاج فکرش را نکرده بود که زیرساخت‌های امنیتی ورزشگاه‌ها را که ۱۸ سال است فراموش شده، با یک کار اصولی نمی‌شود در یک یا دو هفته جمع‌وجور کرد و زمان خاص خودش را می‌طلبد و نتیجه کاری که سرهم‌بندی شده، همین چیزی است که در دو هفته گذشته از لیگ برتر شاهدش بودیم. پس نباید از تماشای چنین وضعیتی، آن هم با چنین مدیرانی که کار را در دست گرفته‌اند، تعجب کرد!