سعید احمدیان/ روزنامه جوان- عقب‌نشینی فدراسیون فوتبال برابر باشگاه‌های بدهکار مانند تمام سال‌های اخیر قابل پیش‌بینی بود. سریالی که هر سال تکرار می‌شود، چند هفته مانده به شروع لیگ برتر مدیران فدراسیون فوتبال با بیانیه‌های تهدیدآمیز از ثبت نکردن قرارداد تیم‌های بدهکار می‌گویند، اما وقتی بازیکن باشگاه‌های بدهکار با سرپرست تیم راهی هیئت فوتبال می‌شود، برایشان فرش قرمز پهن می‌کنند و حتی خودکار هم دست‌شان می‌دهند، مانند دیروز که جواد زرینچه به عنوان سرپرست تیم استقلال با یکی از بازیکنان جدید این تیم راهی هیئت فوتبال شد و قرارداد این بازیکن بدون هیچ مشکلی ثبت شد، حتی مسئولان هیئت فوتبال با پوشیدن لباس‌های مهمانی‌شان سعی کردند کنار بازیکن جدید هنگام ثبت قرارداد خودشان را در قاب دوربین‌ها جا کنند!
تهدید‌های فدراسیون فوتبال آنقدر تکراری شده است که دیگر کمتر مدیر باشگاهی وقتی دستورالعمل عدم ثبت قرارداد بازیکنان تیم‌های بدهکار را می‌شنود، آن را جدی می‌گیرد و برای پرداخت بدهی‌ها آستین‌هایش را بالا می‌زند، به خصوص که در سال‌های اخیر حتی یک‌بار هم نشده است که فدراسیون فوتبال پای تهدیدی که کرده، بایستد و بیاید یک تیم بدهکار را که طلبکارانش مقابل فیفا صف کشیده‌اند، محروم کند و اجازه ندهد قرارداد بازیکنان آن ثبت شود. البته فدراسیون فوتبال دیروز پس از عقب‌نشینی از اجازه ندادن به باشگاه‌های بدهکار برای ثبت قرارداد بازیکنان، توپ را به زمین سازمان لیگ انداخت و عنوان کرد که این سازمان کارت بازی تیم‌های بدهکار را صادر نخواهد کرد. سرنوشت تهدید تازه فدراسیون فوتبال هم کاملاً مشخص است و از همین الان می‌توان پیش‌بینی کرد که چنین اتفاقی نخواهد افتاد و کارت بازی بازیکنان بدون هیچ مشکلی صادر خواهد شد تا پرونده باشگاه‌های بدهکار تا فصل آینده بسته شود.
با توجه به رویه فدراسیون فوتبال بدیهی است که نمی‌توان امیدوار به کاهش بدهی‌های باشگاه‌ها بود تا هر سال که می‌گذرد بدهی روی بدهی باشگاه‌ها بیاید و هر مدیر با انبوهی از بدهی‌ها، باشگاه را تحویل مدیر بعدی بدهد. باشگاه‌های بدهکار و شکایت‌هایی که از بازیکنان خارجی و داخلی روی میز فیفا قرار می‌گیرد، پاشنه‌آشیل فوتبال کشورمان است، چالشی که در چند سال اخیر کم برای فوتبال هزینه نداشته است و محرومیت‌ها و جریمه‌های سنگین و چند برابری باشگاه‌های کشورمان از سوی فیفا خروجی اهمال فدراسیون فوتبال با باشگاه‌های بدهکار است، اهمالی که سبب می‌شود تا باشگاه‌ها روی انباشت بدهی حساسیت نشان ندهند و بدون توجه به بدهی‌های انباشته‌ای که از پیش برای آن‌ها باقی مانده با قرارداد‌های جدید و بدون ضابطه، هزینه‌های بیشتری را می‌تراشند. هزینه‌هایی که با توجه به دولتی بودن فوتبال در ایران قادر به تأمین آن از راه‌های درآمدزایی نیستند، به همین خاطر بخشی از هزینه‌های انجام شده به لیست بدهی‌ها اضافه می‌شود.
چنین رویکردی هزینه‌های سنگینی چه از بعد حیثیتی و چه بعد مالی برای فوتبال ایران به همراه دارد و توجهی به تسویه بدهی‌ها و همچنین بستن قرارداد‌هایی که پشتوانه مالی کافی برای آن وجود ندارد، فوتبال ایران را به مرز ورشکستگی کشانده و تنها حمایت‌های دولتی از باشگاه‌ها با تأمین هزینه‌هایی که از بیت‌المال برداشت می‌شود، فوتبال ورشکسته و بدهکار کشورمان را سرپا نگه داشته است.
با این حال همخوان نبودن هزینه‌ها و بودجه دولتی باشگاه‌ها زمینه‌ای را فراهم کرده که باشگاه‌ها هر سال را با بدهی‌هایی که نسبت به سال قبل بیشتر شده است، به پایان برسانند. در چنین شرایطی بدیهی است که هم فدراسیون فوتبال و هم دولت باید با تغییر رویه کنونی که تنها به افزایش بدهی باشگاه‌ها در هر سال منجر می‌شود، با تدابیر لازم در مسیر کاهش بدهی‌ها حرکت کنند، طوری که هر باشگاه علاوه بر پرداخت بدهی‌های مانده از قبل، به اندازه درآمد و بودجه‌ای که دریافت می‌کند، هزینه کند.
فدراسیون فوتبال باید با برخورد جدی و انضباطی با باشگاه‌های بدهکار در جهت جلوگیری از تلنبار شدن پرونده‌های بازیکنان طلبکار در فیفا و ضربه خوردن حیثیت کشورمان تلاش کند، دولت هم برای جلوگیری از حیف‌ومیل بیت‌المال که با چند برابر شدن مبلغ قرارداد بازیکنان بدهکار به فیفا رخ می‌دهد، محکم وارد عمل شود و با برخورد با مدیران متخلف، پرونده چنین هزینه‌هایی را که از سوءمدیریت سرچشمه می‌گیرد، ببندد.