سعيد احمديان/ روزنامه جوان- صحبت‌های دیروز رضا صالحی‌امیری، رئیس کمیته ملی المپیک در بازدید از فدراسیون شنا و تأکیدش بر اهمیت رشته‌های پرمدالی مانند شنا در شرایطی است که سال‌هاست ورزش ایران از بی‌توجهی به رشته‌های پرمدال رنج می‌برد و رشته‌هایی که در بازی‌های المپیک و آسیایی می‌توانند کشورمان را صاحب مدال‌های رنگارنگ کنند، همواره در برنامه‌ریزی متولیان ورزش در حاشیه بوده اند و مورد توجه جدی نبوده‌اند. البته بار‌ها مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک در دوره‌های مختلف مانند صحبت‌های دیروز صالحی‌امیری بر لزوم برنامه‌ریزی برای توجه به رشته‌های پرمدال و پایه تأکید کرده‌اند، اما خروجی چنین وعده‌هایی را امروز در ورزش کشور کمتر مشاهده می‌کنیم و ورزشکاران رشته‌های پرمدالی مانند شنا، تیراندازی، دوومیدانی، قایقرانی و ژیمناستیک که می‌توانند دست کاروان ایران را در بازی ها‌ی آسیایی و المپیک بگیرند، شرایط چندان خوبی را تجربه نمی‌کنند و مواقعی پیش می‌آید که از کوچک‌ترین و پیش پا افتاده‌ترین امکانات نیز محروم هستند.
در حالی رئیس کمیته ملی المپیک در فدراسیون شنا بر اهمیت این رشته تأکید کرده که شنا با وجود توزیع مدال‌های مختلف در این رشته در کشورمان دارای کمترین زیرساخت‌های استاندارد است و کمبود استخر یکی از مشکلات جدی بر سر راه بچه‌های شناست، به خصوص که با وجود استخر‌های مختلف در سطح کشور، تعداد اندکی از آن‌ها از استاندارد‌های لازم برای تمرین شناگران حرفه‌ای برخوردار هستند. نمونه آن انتقاد تقی عسگری، پیشکسوت ۹۵ ساله و پدر شیرجه ایران است که چندی پیش به واقعیت تلخی اشاره کرد و گفت که حتی استخر آزادی به عنوان بهترین استخر کشورمان دارای تخته‌های استاندارد و مورد تأیید فدراسیون جهانی برای ملی‌پوشان شیرجه شنای ایران نیست.
در شرایطی که ملی‌پوشان شنا از داشتن کمترین امکانات که یک تخته استاندارد برای شیرجه زدن است محروم هستند، چطور می‌توان انتظار داشت که در این رشته که مدال‌های زیادی در ماده‌های مختلف آن توزیع می‌شود، بتوانیم سهمی حتی کوچک در مدال‌های این رشته داشته باشیم.
البته وضعیت رشته‌های دیگر پرمدال هم دست‌کمی از شنا ندارد و با توجه به عدم تدوین یک برنامه جامع و بلندمدت آن‌ها نیز در شرایط سختی از نظر امکانات زیرساختی و اردویی تمرین می‌کنند و ورزشکاران این رشته‌ها در برخی موارد، حتی از حداقل‌ها هم برخوردار نیستند، مانند ملی‌پوشان رشته تیراندازی به عنوان یک رشته پرمدال که حتی از داشتن فشنگ حداقلی برای تمرینات روزانه هم محروم هستند و در بیشتر مواقع تمرین خشک انجام می‌دهند که تفاوت زیادی با تمرین با فشنگ دارد و نمی‌تواند یک ملی‌پوش را به یک آمادگی متوسط برای حضور در مسابقات برساند. ماجرای دوومیدانی‌کاران کشورمان هم تعریفی ندارد و ملی‌پوشی مانند احسان حدادی که تنها مدال نقره المپیک را برای کشورمان در این رشته کسب کرده است، برای تمریناتش در رشته پرتاب دیسک یک زمین تمرینی نزدیک به استاندار‌های جهانی هم در اختیار ندارد.
علاوه بر محرومیت رشته‌های پرمدال در بخش زیرساخت‌ها و امکانات، در زمینه استعدادیابی این رشته‌ها هم از ضعف مفرط رنج می‌بریم و برای شناسایی استعداد‌هایی که می‌توانند پشتوانه ورزش کشور در آینده باشند، یک برنامه جامع که با هماهنگی متولیان ورزش و آموزش و پرورش تدوین شده باشد نیز وجود ندارد و این مسئله سبب می‌شود نتوانیم از ظرفیتی که ورزش کشورمان در این زمینه برای پشتوانه‌سازی دارد استفاده کنیم.
این در شرایطی است که سرمایه‌گذاری و توجه به ورزش‌های پایه و پرمدال یکی از اولویت‌های اصلی کشور‌های صاحب عنوان در رنکینگ المپیک است و همواره این رشته‌ها با توجه به مدال‌های زیادی که در آن توزیع می‌شود، جزو اولویت‌ها قرار می‌گیرند. با این حال، اما در کشورمان با توجه به شرایطی که وجود دارد، رشته‌های پرمدال تنها در حرف و شعار دیده می‌شوند و در عمل خبری از اهمیت و توجهی که مسئولان ورزش آن را وعده می‌دهند، نیست تا همچنان تنها حسرت سهم کشورمان از مدال‌های زیادی باشد که در رشته‌های پرمدال در بازی‌های آسیایی و المپیک توزیع می‌شود.