سعيد احمديان/ روزنامه جوان- استقلال و پرسپولیس، دو باشگاهی که مدیران زیادی برای حضور در لیست هیئت مدیره آن‌ها سر و دست می‌شکنند و برای رسیدن به آن در اتاق وزیر ورزش را از پاشنه درمی‌آورند؛ مانند امروز که هر که به وزیر نزدیک‌تر باشد، شانسش برای خوردن حکم هیئت‌مدیره سرخابی‌ها بیشتر می‌شود. تا امروز از دندانپزشک وزیر گرفته تا کارمندان وزارت ورزش سر و کله‌شان در پرسپولیس و استقلال پیدا شده است. هیئت مدیره‌های استقلال و پرسپولیس بیشتر جای مدیران سفارشی می‌شود تا مدیرانی که با تخصصشان پایشان به این تیم‌ها باز شده است و این تیم‌ها هم سال به سال مشکلاتشان بیشتر می‌شود، مصائبی که قرار بود با آمدن مدیرانی از این دست کم و کمتر شود.
شهرت‌طلبان به صف می‌شوند
در تعریف هیئت مدیره نوشته‌اند به گروهی از مدیران که متشکل از حداقل دو نفر مدیر انتخابی یا انتصابی باشند و «مسئولیت راهبردی و اداره امور» شرکت؛ مؤسسه یا سازمان را برای مدت محدود یا نامحدود عهده‌دار شوند، هیئت مدیره می‌گویند. گویا، اما در استقلال و پرسپولیس تعریف جدیدی از هیئت مدیره ارائه شده است که با هیچ‌کدام از معیار‌هایی که در شرکت‌ها و سازمان‌ها برای هیئت مدیره تعریف شده است، همخوانی ندارد. مانند این سال‌ها که هیئت‌مدیره‌های استقلال و پرسپولیس جایی برای شهرت برخی مدیران شده است، عابر بانک‌هایی که نسلشان تمام نمی‌شود و هر دوره به نام و چهره‌ای متفاوت، عضو مدیران دو باشگاه بزرگ پایتخت می‌شوند؛ چهره‌هایی ناشناخته که صفر‌های حساب بانکی‌شان قدرت دست وزیر ورزش می‌شود تا پای حکمشان را امضا کند.
به بهانه کمک می‌آیند و هزار وعده رنگارنگ دیگر می‌دهند، اما بعد چند وقت تشت رسوایی‌شان به زمین می‌افتد و استقلال و پرسپولیس گوشت قربانی بازی می‌شوند، مانند یکی از آن‌ها که امروز پشت میله‌های زندان است و از جیب مردم و وام تسویه نکرده، برای پرسپولیس بذل و بخشش می‌کرد، یا جدیدترین آن هم سال گذشته بود که به کمک‌های قرض‌الحسنه‌اش به استقلال، سود‌های دو‌لا پهنا بسته بود. این می‌شود که گروهی که قرار است «مسئولیت راهبردی و اداره امور» باشگاه را به‌عنوان هیئت مدیره انجام دهند، بیزینس‌های شخصی‌شان و رانت‌هایی که کنار استقلال و پرسپولیس برایشان به وجود می‌آید، را می‌چسبند. بعد از مدتی هم می‌گذارند و می‌روند، بدون اینکه لازم باشد به کسی توضیح دهند.
وقتی حساب و کتاب نباشد
وقتی نه اصولی برای انتخابشان و نه حساب و کتابی بعد از اینکه رفته‌اند، باشد، خروجی‌اش می‌شود وضعیت این روز‌های هیئت مدیره‌های استقلال و پرسپولیس، مدیرانی که هر کدام سازشان را می‌زنند و هر وقت هم دلشان خواست، نامه استعفا می‌نویسند و می‌روند و پشت سرشان را هم نگاه نمی‌کنند. تغییرات زیاد و ترکیب ناقص هیئت‌مدیره قوز بالای قوز باشگاه و مدیرانی می‌شود که قرار بود مشکلات باشگاه را حل کنند، خودشان می‌شوند مشکل!
چه استقلال و چه پرسپولیس، در سال‌های اخیر هیئت مدیره‌اش کم اختلاف نداشته‌اند و لابی‌های دو یا چند نفره‌شان، هیئت مدیره را که قرار است با یک نظر واحد برای باشگاه تصمیم بگیرد، تبدیل به دو قطب مخالف کرده‌اند. نمونه‌اش هم در استقلال و هم پرسپولیس است؛ مانند اختلاف‌های امیر‌حسین فتحی و اسماعیل سعادتمند، دو عضو هیئت مدیره و مدیر‌عاملان سابق و فعلی استقلال که کار را به جا‌های باریک کشاند، یا قبل‌تر از آن که می‌گویند همین دو‌دستگی هیئت‌مدیره استقلال، استراماچونی را فراری داد. در پرسپولیس هم امروز اختلاف احمد رسول پناه، عضو هیئت مدیره و سرپرست باشگاه و مهرداد‌هاشمی، عضو هیئت مدیره اظهر‌من‌الشمس شده است؛ دو مدیری که هر کدام می‌خواستند اسپانسر خودشان را به باشگاه بچسبانند.