سعید احمدیان/ روزنامه جوان- فصل نقل و انتقالات که فرامی‌رسد، بعضی از واقعیت‌های تلخ بیشتر از هر زمان دیگری آشکار می‌شود، مانند خبر‌هایی که این روز‌ها از قرارداد‌های نجومی باشگاه‌های دولتی منتشر می‌شود و گویای این است که ریخت و پاش فوتبالی‌ها از بیت‌المال با اهمال نهاد‌های نظارتی و بازرسی به شکل لجام گسیخته‌ای سرعت گرفته و حداقل افزایش یک قرارداد برای فصل آینده پنج برابر بوده است، آن هم فوتبالیست‌هایی که نان‌شان را از سفره مردم بر‌می‌دارند، اما خودشان را تافته جدا بافته می‌دانند و درکی از شرایط سختی که مردم در جامعه با آن روبه‌رو هستند، ندارند. یکی از همین فوتبالیست‌ها می‌گوید ۳ میلیارد، پولی نیست و دیگری هم زانوی غم بغل گرفته که با ۴ میلیارد نمی‌توان در شمال شهر تهران خانه خرید تا صفر‌های قراردادش را در روزهایی که دوربین‌های نظارتی خاموشند، بیشتر و بیشتر کند و بتواند با کندن بیشتر از جیب آن هواداری که روی سکو تشویقش می‌کند، خانه‌ای در شمال شهر پایتخت بخرد!
افزایش بدون ضابطه و چند برابری رقم قرارداد فوتبالی‌ها در دو دهه گذشته سبب شده فاصله آن‌ها با مردم کوچه و بازار و هواداران بیشتر و بیشتر شود تا آن‌ها مانند امروز بی‌تفاوت از اتفاقاتی که در سطح جامعه می‌افتد، روبه‌روی مردم قرار بگیرند و دست در جیب‌شان داشته باشند. چه شد فوتبالیست‌هایی که تا دو دهه پیش سنگ مردم را به سینه می‌زدند و رقم قرارداد آخرین خواسته‌شان بود، به جایی رسیده‌اند که با وجود به سختی افتادن مردم بیشتر از هر زمانی و همچنین مشکلات اقتصادی که کشور را در سخت‌ترین شرایط قرار داده است، خواهان دست‌اندازی بیشتر به بیت‌المال و هر سال که می‌گذرد با ولع بیشتری در پی سوءاستفاده از بی‌بند و باری مالی حاکم بر فوتبال هستند.
البته که در رسیدن به چنین روزهایی، بازیکنان کمترین درجه و تقصیر را دارند و متهمان ردیف اول مدیرانی هستند که بدون هیچگونه سابقه و شایستگی، با توجه به کارمند وزارت بودن یا پزشک وزیر بودن، حکم مدیریت باشگاه‌های دولتی برای‌شان امضا می‌شود و آن‌ها سکاندار باشگاه‌هایی می‌شوند که با بودجه دولتی و استفاده نامحدود از منابع بیت‌المال ابایی ندارند که قرارداد یک بازیکنی که فصل گذشته یک میلیارد می‌گرفته را برای فصل جدید هشت برابر کنند و قرارداد ۸ میلیاردی با او ببندند. رویه‌ای که هر ساله در فصل نقل و انتقالات با شدت بیشتری تکرار می‌شود، خروجی عملکرد مدیران دولتی است که بدون توجه به شایستگی و ضوابطی که باید حاکم باشد از کیسه خلیفه می‌بخشند و ریخت و پاش‌های‌شان از بیت‌المال تمامی ندارد.
سوءاستفاده مدیران دولتی فوتبال و هزینه‌هایی چندصد برابری نسبت به درآمدی که ندارند، وقتی با اهمال دستگاه‌های بازرسی و قضایی همراه می‌شود، وضعیت این روز‌ها را بر قرارداد‌ها حاکم می‌کند و فوتبالیست‌ها که با خط‌دهی دلالان و مربیان دلال‌نما وقتی مقابل یک مدیر دلال‌نما برای مذاکره قرار می‌گیرند، بدون توجه به شرایطی که در کشور حاکم است، بیشترین رقم ممکن را پیشنهاد می‌دهند. مدیران باشگاه‌ها هم با توجه به بودجه‌های دولتی، کمتر سعی در عقلانی کردن رقم قرارداد‌ها دارند و در خوشبینانه‌ترین حالت برای اینکه خودشان را در بازار نقل و انتقالات فعال نشان دهند و هجمه‌ای از سوی هواداران متوجه آن‌ها نشود، کمتر پیش می‌آید به زیاده‌خواهی‌هایی که صورت می‌گیرد نه بگویند.
در این شرایط فوتبالیست‌های پوشالی با ارقامی که هر سال نجومی‌تر می‌شود، قرارداد امضا می‌کنند، مانند امروز تبدیل به ورزشکارانی می‌شوند که فاصله‌شان با مردم بیشتر می‌شود، آن هم فوتبالیست‌هایی که با توجه به دولتی بودن باشگاه‌ها مانند کارمندان دولت باید میزان افزایش دستمزد و قراردادشان یکسان باشد، اما هر سال فاصله این میزان افزایش حقوق و رقم قرارداد نجومی‌تر از قبل می‌شود. در حالی قرارداد کارمندان دولت در سال جدید تنها ۱۵ درصد افزایش پیدا کرده که حداقل قرارداد فوتبالیست‌های دولتی ۵۰۰ درصد افزایش یافته است. در این شرایط بدیهی است که آن فوتبالیست که نانش را از سفره مردم بر‌می‌دارد، با توجه به دریافتی‌های چندده میلیاردی از بیت‌المال دیگر نتواند حال یک کارمند یا کارگری را که سالانه تنها ۳۰ میلیون درآمد دارد، بفهمد، به همین خاطر ۳ میلیارد برایش پولی نیست و آن دیگری دغدغه دارد که با قرارداد ۴ میلیاردی نمی‌تواند در شمال شهر تهران خانه بخرد!