سعيد احمديان/ روزنامه جوان- ظهر امروز همه نگاه‌ها به ورزشگاه الجنوب دوحه قطر است، جایی که پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا به مصاف اولسان هیوندای کره‌جنوبی می‌رود، این نهمین حضور باشگاه‌های ایرانی در فینال آسیاست. در هشت بار قبلی، سه بار تیم‌های ایرانی توانسته‌اند با برد از زمین بازی خارج شوند و جام را به ایران بیاورند و در پنج بازی نیز نمایندگان کشورمان با شکست، به نایب قهرمانی بسنده کرده‌اند. در گزارشی به بهانه فینال امروز، هشت حضور باشگاه‌های ایرانی را در فینال آسیا مرور کرده‌ایم.
چراغ اول روشن شد
سال ۴۹ برای فوتبال ایران با اتفاق‌های بزرگی همراه بود، قهرمانی یک تیم از ایران در سومین دوره باشگاه‌های آسیا و البته برگزاری اولین دوره لیگ سراسری فوتبال. تا پیش از سال ۴۹، ایران لیگی به معنای امروز نداشت و مسابقات کشوری بین نمایندگان استان‌ها به صورت یک تورنمنت متمرکز برگزار می‌شد تا سال ۴۹ که آغاز رقابت‌های سراسری باشگاهی در ایران بود و مسابقات برای اولین‌بار در هشت منطقه ایران و با شرکت ۲۲ تیم برگزار شد. قهرمان اولین دوره لیگ سراسری به تاج رسید، تیمی که با رایکوف، سرمربی روس و مشهورش که از تیم ملی بزرگسالان و جوانان به این باشگاه آمده بود، یک سال خاطره‌انگیز را ثبت و به‌عنوان نماینده ایران در سومین دوره جام باشگاه‌های فوتبال آسیا شرکت کرد.
این مسابقات فروردین ماه ۱۳۴۹ به میزبانی ایران و در ورزشگاه شهید شیرودی (امجدیه) تهران برگزار شد. از ستاره‌های استقلال یا همان تاج سابق در جام باشگاه‌های آسیا ۱۹۷۰ می‌توان به علی جباری، مرحوم ناصر‌حجازی، مرحوم منصور پورحیدری و مرحوم غلامحسین مظلومی اشاره کرد. غلام وفاخواه از عقاب، فریدون معینی از پیکان، مسعود معینی از بانک ملی و محمود خوردبین از پرسپولیس هم به عنوان چهار بازیکن کمکی به ترکیب استقلال اضافه شده بودند تا این تیم با قدرت بیشتری پا به این مسابقات بگذارد.
در این دوره از قهرمانی باشگاه‌های آسیا که با حضور هفت تیم در دو گروه چهار و سه تیمی برگزار شد، استقلال در مرحله گروهی با با دو پیروزی ۳ بر صفر برابر هومنمن بیروت و سلانگور به نیمه نهایی رفت و در این مرحله با شکست ۲ بر صفر مدان اندونزی فینالیست شد. ۲۱ فروردین ۴۹ ورزشگاه امجدیه میزبان فینال بین تاج و هاپوئل رژیم‌صهیونیستی بود، مسابقه‌ای که رویارویی دوباره با یک تیم از رژیم اشغالگر قدس پس از دو سال این‌بار در باشگاه‌های آسیا بود. پس از اینکه در سال ۴۷ و در فینال جام ملت‌های آسیا ۱۹۶۸، تیم ملی توانست با شکست ۲ بر یک رژیم‌صهیونیستی قهرمان آسیا شود، حالا این‌بار در فینال باشگاه‌های آسیا، یک باشگاه ایرانی مقابل نماینده رژیم‌اشغالگر قدس به میدان رفت.
این‌بار هم همان نتیجه دو سال پیش تکرار شد و تاج با دو گل غلام وفاخواه و فریدون معینی، هاپوئل را ۲ بر یک شکست داد و قهرمان باشگاه‌های آسیا شد تا اولین باشگاهی ایرانی باشد که در آسیا جشن قهرمانی می‌گیرد. یک قهرمانی مقتدرانه که با زدن ۱۰ گل و دریافت تنها یک گل به دست آمد و مرحوم غلامحسین مظلومی هم با زدن ۵ گل به‌عنوان آقای گلی دست پیدا کرد. شبی که مهدی حاج‌محمد بازیکن استقلال این‌طور آن را روایت می‌کند: «هتل ما یعنی هتل مارلیک با امجدیه شاید ۲۰۰ متر فقط فاصله داشت. من به خاطر دارم که روی شانه مردم تا هتل رفتم. مسئله جالب این بود که همه مردم در این شادی حضور داشتند. مردم ایران با اسرائیلی‌ها خوب نبودند. همه مردم آن روز خوشحال بودند. این موضوع شاید ریشه مذهبی هم داشت. همه مردم حتی هواداران تیم‌های دیگر یکصدا بودند و استقلال را تشویق می‌کردند.»
دومین جام آسیایی هم آبی بود
۲۱ سال تا دومین قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیا طول کشید، سه سال از پایان جنگ تحمیلی می‌گذشت و کشور تازه داشت از حال و هوای خسارت‌های آن هشت سال خارج می‌شد. آن روز‌ها که عصر سازندگی لقب گرفته بود، فوتبال هم با قهرمانی تیم ملی در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن دوباره جان گرفته بود تا ایران دوباره در مسیری قرار بگیرد که تبدیل به همان تیم درجه یک دهه ۴۰ و ۵۰ در فوتبال آسیا شود. سال ۶۹ بود که استقلال با منصور پورحیدری با قهرمانی در لیگ قدس، نماینده ایران در دهمین دوره جام باشگاه‌های آسیا شد، تیمی که از ستاره‌های آن می‌توان از احمدرضا عابدزاده، شاهین بیانی، عبدالعلی چنگیز، شاهرخ بیانی، جواد زرینچه، امیر قلعه‌نویی، مجید نامجومطلق و صمد مرفاوی نام برد. استقلال در دور مقدماتی جام باشگاه‌های آسیا در مجموع دو بازی رفت و برگشت با حذف قهرمان دو فصل پیش مسابقات یعنی السد قطر به دور نهایی راه پیدا کرد. بازی رفت در قطر یک – یک شد و در بازی برگشت آبی‌ها با یک گل پیروز شدند تا به مرحله گروهی بروند، مرحله‌ای که مانند ۲۱ سال پیش این‌بار هم با حضور هفت تیم در دو گروه انجام می‌شد. استقلال در این مرحله تیم ۲۵ آوریل کره‌شمالی را ۲ بر یک و بانکوک تایلند را ۲ بر صفر شکست داد و برابر محمدان بنگلادش که ناصر حجازی سرمربی آن بود، یک – یک مساوی کرد و راهی نیمه نهایی شد.
این‌بار هم مانند سال ۴۹ یک تیم از اندونزی حریف آبی‌ها برای رسیدن به فینال بود. استقلال ۲ بر صفر پلیتاجایا اندونزی را شکست داد و برای دومین‌بار فینالیست آسیا شد. ۷ مرداد ۱۳۷۰ ورزشگاه ملی داکای بنگلادش میزبان فینال بود، نبرد استقلال و لیائونینگ چین قهرمان دوره قبل؛ باز هم استقلال مانند سال ۴۹ با نتیجه ۲ بر یک برنده فینال شد، با دو گل عباس سرخاب و صمد مرفاوی تا برای دومین‌بار آبی‌ها قهرمانی در آسیا را جشن بگیرند. آقای گلی هم به استقلال رسید و عبدالصمد مرفاوی با شش گل کفش طلا را گرفت.
پس از این جام، مرحوم پورحیدری به تنها ایرانی تاریخ بدل شد که هم در کسوت بازیگری و هم در کسوت سرمربیگری فاتح جام باشگاه‌های آسیا شده است. پورحیدری پس از قهرمانی استقلال در مصاحبه‌ای که بعد از بازگشت به ایران داشت، گفت: «دو هدف داشتیم هم بعد ۲۱ سال دوباره قهرمان آسیا شویم و هم می‌خواستیم ثابت کنیم که قهرمانی ایران در بازی‌های آسیایی پکن یک شانس یا یک اتفاق نبود.»
فرشاد فلاحت‌زاده یکی از مدافعان تیم استقلال در سال ۷۰ درباره این قهرمانی گفته است: «با دست خالی و بدون ادعا رفتیم و قهرمان هم شدیم. یادم است احمدرضا بازیکنان را روی دوشش می‌گرفت و با پرچم ایران می‌دوید. این شعار که «استقلال قهرمان می‌شه، خدا می‌دونه که حقشه» هم همان زمان ساخته شد و ما از زمین تا خود هتل آن را می‌خواندیم.» جامی که به گفته مهدی فنونی‌زاده، مدافع استقلال پاداشش یک خط تلفن برای آن‌ها بود: «یادم است آقای غرضی نفری یک خط تلفن به ما پاداش دادند. آن موقع تلفنی وجود نداشت. برای ثبت‌نام باید ۱۰۲هزارتومان می‌دادید. آن موقع قرارداد من ۱۰۰هزارتومان بود! خلاصه یکی از رفقا گفت پدر زنش در ملاصدرا زندگی می‌کند و این مجوز خط را می‌خرد. می‌دانید به او چقدر فروختم؟ ۸۰۰هزارتومان.»
سه نشد!
در ادامه در روز‌هایی که پاس در لیگ ایران قدرتنمایی می‌کرد و دو دوره متوالی در سال‌های ۷۰ و ۷۱ قهرمان جام آزادگان شده بود، باز هم، اما این استقلال بود که در سطح آسیا قدرتمند ظاهر می‌شد و آبی‌ها بعد از دومین قهرمانی نگذاشتند که این‌بار هم مانند دفعه قبل حسرت رسیدن به فینال دو دهه طول بکشد. آن‌ها به‌عنوان مدافع عنوان قهرمانی نماینده ایران در یازدهمین دوره جام باشگاه‌های آسیا در فصل ۱۹۹۱- ۱۹۹۰ بودند و توانستند برای دومین دوره متوالی به فینال برسند. آبی‌پوشان پایتخت ابتدا در دور مقدماتی با پنج گل نماینده یمن را از پیش رو برداشتند و به مرحله گروهی رسیدند. این مرحله با حضور هفت تیم در دو گروه برگزار شد و استقلال با پذیرش شکست برابر الهلال و کسب تساوی برابر ۲۵ آوریل کره‌شمالی به عنوان تیم دوم راهی نیمه نهایی شد. آبی‌ها در این مرحله با حساب ۲ بر یک الریان قطر را از دور مسابقات خارج کردند و به فینال رسیدند.
حریف استقلال در فینال الهلال عربستان بود، مسابقه‌ای که اول دی ماه ۱۳۷۰ در ورزشگاه دوحه قطر برگزار شد تا تکلیف قهرمان یازدهمین دوره جام باشگاه‌های آسیا مشخص شود. این دیدار در وقت‌های قانونی و اضافه با نتیجه یک- یک مساوی به پایان رسید. گل تیم استقلال را امیر هاشمی‌مقدم در دقیقه ۵۸ و گل تیم الهلال را حسین الحبشی در دقیقه ۷۳ به ثمر رساند. بازی با همین نتیجه در وقت‌های قانونی به پایان رسید و بعد از ۳۰ دقیقه وقت اضافی نیز گلی رد و بدل نشد تا ضربات پنالتی تکلیف تیم قهرمان را مشخص کند. در ضربات پنالتی، اما شاگردان پورحیدری ناکام بودند، عباس سرخاب، صمد‌مرفاوی و رضا حسن‌زاده، ضربات‌شان را گل نکردند. در ضربات پنالتی تیم الهلال ۴-۳ پیروز شد و برای نخستین‌بار عنوان قهرمانی جام باشگاه‌های آسیا را به دست آورد و آبی‌ها به نایب قهرمانی بسنده کردند.
جام آخر
سرنوشت غم‌انگیز این روز‌های پاس که در دسته دوم برای بازگشت به سطح اول فوتبال تلاش می‌کند، روی تلخ باشگاه پرافتخاری است که آخرین باشگاه ایرانی است که توانست در آسیا قهرمان شود. تیمی که با تصمیمات غلط مدیریتی در دهه ۸۰ به استان همدان واگذار شد تا سال به سال ابهتش فروبریزد و در کمتر از یک دهه از قهرمان آسیا تبدیل به تیمی شود که به لیگ دسته سوم فوتبال سقوط کرد. با این حال پاسی‌ها پس از استقلال دومین تیم ایرانی بودند که توانستند قهرمانی در آسیا را تجربه کنند.
در ابتدای دهه ۷۰ باشگاه پاس با مربی جوانش یعنی فیروز کریمی سری مقابل سر‌ها بلند کرده بود و دو قهرمانی متوالی در لیگ آزادگان از آن‌ها تیمی قابل‌احترام ساخته بود، با بازیکنان جوانی که بعد‌ها تبدیل به ستاره‌های فوتبال ایران شدند. پاس که احیا شده بود دوباره به یک باشگاه بازیکن‌ساز بدل گردید که ملی‌پوشان بزرگی از دل این تیم سبزپوش به تیم ملی معرفی شدند و قطب سوم فوتبال را در کنار استقلال و پرسپولیس بود. پاسی‌ها با توجه به قهرمانی در لیگ آزادگان در سال ۱۳۷۰ نماینده ایران در سال ۱۳۷۱ در دوازدهمین دوره جام باشگاه‌های آسیا بودند. پس از قهرمانی و نایب قهرمانی استقلال در دو دوره گذشته، این‌بار نوبت پاس بود که از جایگاهی که در فوتبال باشگاهی به آن رسیده بود، دفاع کند.
پاس کارش را در دوازدهمین دوره جام باشگاه‌های آسیا در مرحله مقدماتی با بازی با العربی کویت آغاز کرد، آن‌ها بازی رفت در کویت را ۳ بر ۲ واگذار کردند، اما در بازی برگشت توانستند ۲ بر صفر برنده و راهی مرحله گروهی شوند.
پاس در ادامه در مرحله گروهی با وهالب پاکستان و الوصل عربستان همگروه شد، آن‌ها رقابت‌ها را با شکست یک بر صفر مقابل الوصل آغاز کردند، آن‌هم در مسابقه‌ای که آرش نوآموز، مهاجم پاسی‌ها فرصت‌های گل فوق‌العاده‌ای را از دست داد. پاس پس از این مسابقه در یک نمایش عجیب مقابل تیم ضعیف وهالب پاکستان بدون گل مساوی کرد. نتیجه‌ای غیرقابل باور برای هواداران فوتبال ایران که البته باعث صعود پاس شد؛ چراکه وهالب با ۱۰ گل مغلوب الوصل شد! پاس با یک مساوی و یک باخت راهی نیمه‌نهایی شد و در نیمه نهایی شاگردان کریمی به یومیوری ژاپن رسیدند، تیمی که به دلیل شکست تیم ملی کشورمان مقابل ژاپنی‌ها در جام‌ملت‌های آسیا ۱۹۹۲، پیروزی مقابل آن‌ها برای ما اهمیت فوق‌العاده‌ای داشت. ژاپنی‌ها که نمایش ضعیف پاس مقابل وهالب را در خاطر داشتند، مقابل چهره تازه پاس غافلگیر شدند و در وقت اضافه مغلوب سبزپوشان ایران شدند. بازی در وقت‌های قانونی یک – یک مساوی شد، اما پاسی در وقت‌های اضافه، گل دوم را با ضربه علی‌اصغر مدیرروستا وارد دروازه نماینده ژاپن کردند تا به فینال صعود کنند. این سومین حضور متوالی یک باشگاه ایرانی در بازی نهایی جام باشگاه‌های آسیا بود تا فوتبال ایران در ابتدای دهه ۷۰ در باشگاه‌های آسیا خودنمایی کند.
دوم بهمن ۱۳۷۱، ورزشگاه الاهلی منامه میزبان فینال پاس و الشباب عربستان بود، مسابقه‌ای که در نهایت با تک‌گلی که محسن گروسی در نیمه اول وارد دروازه نماینده سعودی کرد، با پیروزی پاس به پایان رسید تا فیروز کریمی و شاگردان جوانش جام قهرمانی آسیا را بالای سر ببرند و پس از استقلال نامشان به‌عنوان قهرمان آسیا در بین باشگاه‌های کشورمان ثبت شود. فیروز کریمی درباره آن قهرمانی می‌گوید: «با تیمی قهرمان شدیم که کمترین بضاعت و امکانات را نسبت به حریفانمان در آسیا داشت و میانگین سنی آن ۲۴ تا ۲۵ سال بود و بیشتر بازیکنان آن به تیم ملی رسیده بودند.»
قهرمانی سوم طلسم شده بود
سال ۷۸ در حالی پرسپولیسی‌ها در لیگ آزادگان، سومین قهرمانی‌شان را جشن گرفتند که استقلال با وجود ناکامی در لیگ داخلی برای رسیدن به جام، در آسیا یک تیم قدرتمند نشان داد و هشت سال بعد از آخرین فینال آسیایی، دوباره در سال ۷۸ به بازی نهایی جام باشگاه‌های آسیا رسید. استقلال در چهاردهمین دوره جام باشگاه‌های آسیا ابتدا در دور مقدماتی با حساب ۳ بر یک در مجموع دو بازی رفت و برگشت از سد نیروی هوایی عراق گذشت و به مرحله گروهی راه یافت. این مرحله در دو گروه چهار تیمی شرق و غرب آسیا برگزار می‌شد و استقلال در گروه غرب آسیا با تیم‌های العین، الهلال و کپه‌داغ ترکمنستان همگروه بود. در این مرحله که در امارات برگزار می‌شد، استقلال با کسب پیروزی ۲ بر یک برابر العین و یک بر صفر مقابل الهلال و پذیرش شکست یک بر صفر برابر نماینده ترکمنستان به‌عنوان تیم دوم راهی مرحله نیمه‌نهایی شد.
مرحله نیمه‌نهایی و فینال این مسابقات به میزبانی ایران برگزار شد، رقابت‌هایی که همزمان شده بود با دهه محرم تا حال و هوای حسینی در ورزشگاه آزادی حاکم شود. در بازی نیمه‌نهایی استقلال در یک بازی دراماتیک و به یادماندنی در وقت‌های اضافه دالیان چین را شکست داد و برای چهارمین‌بار به فینال آسیا صعود کرد. در این بازی که در وقت قانونی با گل‌های محمود فکری، علی موسوی و علیرضا اکبرپور ۳-۳ شده بود، در وقت‌های اضافه سید‌علی موسوی با زدن گل چهارم، استقلال را ۴ بر ۳ برنده این بازی مهیج کرد تا شاگردان ناصر حجازی راهی فینال شوند.
۱۰ اردیبهشت ۱۳۷۸ ورزشگاه آزادی میزبان بازی استقلال و جوبیلو ایواتا در بازی نهایی چهاردهمین دوره جام باشگاه‌های آسیا بود. ژاپنی‌ها در این بازی با دو گلی که در نیمه اول ژاپنی‌ها وارد دروازه محمدرضا یحیوی کردند ۲ بر صفر پیش افتادند و تک گل سیروس دین‌محمدی در نیمه دوم کارساز نشد تا در پایان استقلال با نتیجه ۲ بر یک مغلوب شود و جام به توکیو برود و آبی‌ها مانند سال ۷۰ دوباره نایب قهرمان شوند و تعداد جام‌های استقلال در آسیا به عدد سه نرسد.
دین‌محمدی سال‌ها بعد درباره فینال سال ۷۸ گفته بود: «بازی با جوبیلو ایواتا عجیب بود. هر موقعیت گلی که به دست می‌آوردیم، هدر می‌رفت و تبدیل به گل نمی‌شد، انگار ژاپنی‌ها استقلال را جادو کرده بودند. پس از این بازی ناصر‌خان حجازی را هیچ وقت تا این حد ناراحت ندیده بودم. او مربی بزرگی برای استقلال بود و با نمایش‌های عالی و هجومی جواز حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا را پیدا کرده بودیم. حق این بزرگمرد بود که با استقلال ستاره سوم را کسب کند. بعد از بازی از فرط ناراحتی گوشه رختکن نشسته بود و حرفی نمی‌زد. همه بچه‌ها این‌قدر ناراحت بودند که گریه کردند.»
سپاهان وارد می‌شود
هشت سال طول کشید تا دوباره پای یک تیم ایرانی به فینال آسیا باز شود، رقابت‌هایی که دیگر با نام جام باشگاه‌های آسیا شناخته نمی‌شد و عنوان جدیدی پیدا کرده بود به نام لیگ قهرمانان. از فصل ۲۰۰۳–۲۰۰۲ کنفدراسیون فوتبال آسیا با الگوبرداری از لیگ قهرمانان اروپا، لیگ قهرمانان آسیا را جایگزین جام باشگاه‌های آسیا کرد. لزوم حرفه‌ای‌گری باشگاه‌ها و درآمدزایی از جمله اهدافی بود که کنفدراسیون فوتبال آسیا به دنبال آن بود.
اولین تیم ایرانی راه یافته به شکل جدید قهرمانی باشگاه‌های آسیا یک نام غیر‌منتظره بود؛ سپاهان اصفهان، تیمی که کم‌کم از آن سال‌ها استارت موفقیت‌هایش در لیگ ایران زده شد. شاگردان لوکا بوناچیچ با کسب قهرمانی جام حذفی به‌عنوان نماینده ایران در لیگ قهرمانان آسیا حاضر شدند، آن‌هم در همان سالی که استقلال قهرمان لیگ ایران به دلیل ارسال دیرهنگام اسامی بازیکنانش که امیر قلعه‌نویی در واکنش به این تأخیر گفته بود: «فوقش جریمه‌اش را می‌دهیم» از لیگ قهرمانان آسیا کنار گذاشته شد تا زردپوشان اصفهانی تنها نماینده ایران در آن دوره باشند. تیمی که ستاره‌هایی مانند محرم نویدکیا، هادی عقیلی، محمود کریمی و عماد رضا را در ترکیب داشت.
سپاهان که در مرحله گروهی با تیم الاتحاد سوریه، الشباب عربستان و العین امارات همگروه شده بود با چهار برد، یک باخت و یک مساوی به‌عنوان صدرنشین راهی مرحله یک‌چهارم نهایی شد. سپاهانی‌ها در این مرحله کاوازاکی ژاپن را پس از تساوی بدون گل در دو بازی رفت و برگشت در ضربات پنالتی شکست دادند و راهی نیمه‌نهایی شدند. در این مرحله زردپوشان ایران برابر الوحده امارات قرار گرفتند، بازی رفت را ۳ بر یک بردند و در بازی برگشت بدون گل مساوی کردند تا در مجموع با حساب ۳ بر یک راهی فینال لیگ قهرمانان آسیا شوند و سومین باشگاه ایرانی لقب بگیرند که حضور در بازی نهایی آسیا را در کارنامه‌اش ثبت می‌کند.
در این دوره فینال لیگ قهرمانان به صورت رفت و برگشت برگزار شد؛ بازی رفت، ۱۶ آبان ۸۶ در اصفهان برگزار شد و سپاهان نتوانست آنطور که باید از امتیاز میزبانی استفاده کند و با نتیجه یک بر یک مقابل اوراوا رد دایمندز ژاپن متوقف شد. در دیدار برگشت که ۲۳ آبان ۸۶ در ورزشگاه سایتاما برگزار شد، اوراوا با دو گل به برتری رسید و جام قهرمانی را تصاحب کرد. واکنش بوناچیچ به از دست رفتن جام قهرمانی این‌طور بود: «ما تلاش خود را انجام داده بودیم ولی مصدومیت عماد‌رضا همه ما را غافلگیر کرد. تاکتیک من این بود که با توجه به دوندگی محسن حمیدی و خستگی شماره ۱۴ اوراوا، محمود کریمی را به زمین بفرستم، اما مصدومیت عماد‌رضا برنامه‌های تاکتیکی من را به‌هم ریخت. با این حال من خودم را مقصر این شکست می‌دانم.»
شگفتی کامل نشد
سه سال پس از فینالیست شدن سپاهان و البته ناکامی این تیم در رسیدن به جام لیگ قهرمانان، باز هم یک تیم اصفهانی بود که توانست به بازی نهایی لیگ قهرمانان و یک‌قدمی جام برسد. ذوبی‌ها سال ۸۸ با قهرمانی در جام حذفی توانستند سهمیه لیگ قهرمانان ۲۰۱۰ را بگیرند و پا به این رقابت‌ها بگذارند. این دومین حضور ذوبی‌ها در لیگ قهرمانان بود، آن‌ها یک‌بار هم در سال ۲۰۰۴ هم توانسته بودند یکی از تیم‌های حاضر در این مسابقات باشند، اما از مرحله گروهی نتوانستند بالا بیایند و حذف شدند.
این‌بار، اما قضیه فرق می‌کرد و ذوب با منصور ابراهیم‌زاده با ستاره‌هایی مانند قاسم حدادی‌فر، محمدرضا خلعتبری، فرشید طالبی و... همه را شگفت‌زده کرد. ذوبی‌ها که در مرحله گروهی با تیم‌های بنیادکار ازبکستان، الاتحاد عربستان و الوحده امارات همگروه بودند، با چهار برد، یک مساوی و یک باخت و کسب ۱۳ امتیاز راهی مرحله یک‌هشتم نهایی شدند. حریف ذوب در این مرحله تیم مس کرمان بود، شاگردان منصور ابراهیم‌زاده یک بر صفر حریف کرمانی‌شان را شکست دادند تا در یک‌چهارم نهایی برابر پوهانگ استیلرز کره قرار بگیرند. ذوب در بازی رفت این تیم را ۲ بر یک شکست داد و در بازی برگشت یک – یک مساوی کرد تا در مجموع راهی نیمه‌نهایی شود. در پای فینال، سبزپوشان اصفهانی، در دو بازی رفت و برگشت با نتایج مشابه یک بر صفر الهلال را از پیش رو برداشتند تا به فینال لیگ قهرمانان راه پیدا کنند.
ورزشگاه ملی توکیو روز ۲۲ آبان ۸۹، میزبان فینال سئونگنام ایلهوا چونما کره‌جنوبی و ذوب‌آهن ایران بود. کره‌ای‌ها در این بازی ۳ بر یک پیروز شدند تا ذوب هم مانند سپاهان در رسیدن به جام قهرمانی ناکام باشد.
نشد که بشود!
انتظار برای فینالیست شدن دوباره یک باشگاه ایرانی در آسیا هشت سال طول کشید و در لیگ قهرمانان ۲۰۱۸ پرسپولیس برای اولین‌بار به فینال رسید تا برای هشتمین‌بار در تاریخ باشگاه‌های آسیا یک تیم ایرانی به بازی نهایی برسد. پرسپولیس که آن سال با برانکو برای دومین‌بار متوالی قهرمان لیگ برتر شده بود، روند موفقیت‌هایش را در آسیا هم ادامه داد، آن‌هم در شرایطی که بسته شدن پنجره نقل و انتقالات قرمز‌ها به دلیل شکایت باشگاه ترکیه‌ای سبب شد تا برانکو که تیمش مصدومان زیادی هم داشت، نتواند بازیکن جدیدی جذب کند و پرسپولیس با یک نیمکت خالی در لیگ قهرمانان شرکت کرد. با این حال پرسپولیس با ستاره‌هایی مانند علیرضا بیرانوند، علی علیپور، سید‌جلال حسینی و... در گروه C که تیم‌های نسف قارشی ازبکستان، السد قطر و الوصل امارات حضور داشتند، با کسب چهار برد، یک مساوی و یک باخت راهی مرحله یک‌هشتم نهایی شد.
قرمز‌ها در ادامه تیم‌های الجزیره امارات، الدحیل و السد قطر را به ترتیب در مراحل یک‌هشتم، یک‌چهارم و نیمه‌نهایی در مجموع دو بازی رفت و برگشت شکست دادند و راهی فینال لیگ قهرمانان آسیا شدند و حریف کاشیما انتلرز در بازی نهایی شدند. شاگردان برانکو ۱۲ آبان ۹۷ در بازی رفت در ورزشگاه شهر کاشیما ۲ بر صفر نتیجه را واگذار کردند و در بازی برگشت هم که روز ۱۹ آبان ۹۷ در ورزشگاه آزادی برگزار شد، زور پرسپولیس که با توجه به نداشتن بازیکن جایگزین، با خستگی کامل به فینال آسیا رسیده بود، در تهران به کاشیما نرسید و بازی برگشت با تساوی بدون گل تمام شد تا ژاپنی‌ها با برتری ۲ بر صفر در دو بازی رفت و برگشت جام قهرمانی را به خانه‌شان ببرند.