سعید احمدیان/ روزنامه جوان-از چهارم آذر ۱۳۵۶ تا هفتم بهمن ۱۴۰۰، از روزی که با برتری مقابل استرالیا اولین صعود ایران به جام جهانی را جشن گرفتیم تا روزی که سوت پایان کریستوفر جیمز بیث استرالیایی، پای ششمین صعود به جام جهانی را با برد یک بر صفر مقابل عراق امضا کرد، حالا ایران پاییز آینده یکی از ۳۲ تیم حاضر در قطر خواهد بود، آن هم در حالی که سه هفته تا پایان رقابت‌های مرحله نهایی گروهی باقی مانده است. برد مقابل عراق در هفته دوم دور برگشت، امتیاز‌های ایران را به عدد ۱۹ رساند تا بازی‌های باقیمانده تشریفاتی شود و با خیال راحت و بدون استرس اسکوچیچ و ملی‌پوشان در ادامه بازی‌ها، نقشه‌های موفقیت در جام جهانی سال آینده را برای خودشان مرور کنند. چهره‌های ویژه بازی پنج‌شنبه در استادیوم آزادی تهران را مرور کرده‌ایم.
مهدی طارمی؛ آقای گل
از هفتم تیر ۹۷ تا هفتم بهمن ۱۴۰۰، از روزی که مهدی طارمی در یک مصاف تک‌به‌تک در ثانیه‌های آخر بازی با پرتغال در جام جهانی روسیه توپ را به آسمان زد تا نامش به عنوان زننده گل صعود تاریخی ایران به مرحله دوم ثبت نشود تا روزی که مقابل عراق، این‌بار توپ را به تور دوخت تا گل صعود به نامش نوشته شود.
طارمی چهره ویژه بازی با عراق بود. او که به دلیل برف بی‌سابقه در استانبول در ترکیه زمین‌گیر شده بود، بامداد پنج‌شنبه به تهران رسید و به قول خودش از خواب بلند شد و به ورزشگاه آمد، اما با وجود یک سفر سخت به ایران و بدون تمرین با تیم، او همان مهاجم آماده همیشه بود و سه دقیقه پس از سوت شروع نیمه دوم، دروازه فهد طالب را باز کرد تا کار صعود تمام شود. با توجه به درخشش خیره‌کننده ستاره بوشهری تیم ملی در دو سال گذشته، شاید تنها گلزنی او می‌توانست رفتن به قطر را دراماتیک‌تر و هیجان‌انگیزتر کند. درخشش در پورتو و گل‌های فوق‌العاده در لیگ قهرمانان، طارمی را تبدیل به بهترین لژیونر ایرانی در فوتبال اروپا کرده است. درخششی که در لباس ملی هم ادامه دارد و شماره ۹ آبی‌پوش پورتو در تیم ملی هم همان ستاره‌ای است که کمتر دروازه‌بانی می‌تواند مقابل فرصت‌طلبی‌هایش مقاومت کند، می‌خواهد الیسون بکر برزیلی گران‌ترین دروازه‌بان دنیا و عضو تیم لیورپول باشد یا طالب دروازه‌بان تیم ملی عراق عضو تیم باشگاهی نادی القوه الجویه عراق؛ او کسب و کارش گلزنی است.
مهاجم بوشهری تیم ملی حالا نامش کنار سایر گلزنان صعود نوشته می‌شود، کنار غفور جهانی که گل صعود را در ۱۹۷۸ به استرالیا زد، کنار نام خداداد عزیزی که با آن فرار و بغل‌پای دیدنی‌اش و توپی که به تور مارک بوسنیچ دوخت، دومین صعود را امضا کرد، کنار محمد نصرتی که با ضربه سر دروازه بحرین را باز کرد تا مجوز جام جهانی ۲۰۰۶ صادر شود، کنار رضا قوچان‌نژاد که با تیزهوشی دروازه کره را در اولسان باز کرد تا مسافر جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل شویم و کنار نام خودش و سردار آزمون که زننده دو گل ایران به ازبکستان در تهران بودند تا به جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه صعود کنیم.
دراگان اسکوچیچ؛ من هستم، دراگان!
از ۱۷ بهمن ۹۸ تا هفتم بهمن ۱۴۰۰، دو سالی که برای سرمربی کروات پرماجراتر از هر دورانی در روز‌های مربیگری‌اش گذشت، از روزی که با پسوند سرمربی سابق تیم خونه به خونه بابل و صنعت نفت آبادان به عنوان سرمربی جدید تیم ملی فوتبال انتخاب شد تا خیلی‌ها از انتخاب او شگفت‌زده شوند تا روزی که به عنوان موفق‌ترین سرمربی تیم ملی فوتبال در راه جام جهانی، ایران با او با سریع‌ترین صعود به این مسابقات تجربه کرد. روز‌هایی که می‌گوید به دنبال اثبات خودش بوده است: «با توجه به سختی کار، از اول به کار خودم اعتقاد داشتم و می‌دانستم گروهی از بازیکنان فوق‌العاده را در اختیار دارم. آدم‌های زیادی در این دو سال من را دست‌کم گرفتند و شایستگی‌ام را ارج ندادند، ولی من در نهایت خودم را ثابت کردم.» کارنامه اسکوچیچ حالا گویای همه چیز است؛ ۱۴ بازی، ۱۳ برد و یک مساوی، بدون حتی یک باخت، عملکردی فوق‌العاده در مسیر جام جهانی که سرمربی کروات را بالاتر از بسیاری از مربیان نامدار قرار داده و کمتر کسی دیگر می‌تواند او را دست‌کم بگیرد.
حالا سرمربی ۵۳ ساله اهل رییکا یوگسلاوی سابق که سال ۲۰۰۵ کارش را در مربیگری با هدایت تیم این شهر شروع کرد، ۱۷ سال بعد توانسته است به بزرگ‌ترین افتخار دوران مربیگری‌اش برسد و خودش را آماده نشستن روی نیمکت ایران در جام جهانی کند، به خصوص که با توجه به نتایج او با تیم ملی، فدراسیون فوتبال هم که پیش از این گفته می‌شد به دنبال یک مربی اسم و رسم‌دارتر برای تیم ملی در جام جهانی بود از موضع خود عقب‌نشینی کرده و شهاب‌الدین عزیزی‌خادم تأیید کرده است که سال آینده در قطر، این مربی کروات روی نیمکت ایران خواهد نشست.
امیر عابدزاده؛ آغاز دوباره عصر عقاب‌ها
از هشتم آذر ۷۶ تا هفتم بهمن ۱۴۰۰، ۲۴ سال طول کشید تا پسر خاطره پدر را تکرار کند. از روزی که پدر در ملبورن استرالیا یک‌تنه مقابل ونبلز و شاگردانش ایستاد تا یکی از ستاره‌های صعود تاریخی ایران پس از ۲۰ سال به جام جهانی باشد تا روزی که پسر، یکی از ستاره‌های بازی با عراق بود و با یک نمایش درخشان مانع رسیدن شاگردان زلیو پتروویچ به گل شد. پنج‌شنبه شب برای عابدزاده‌ها یک شب به یادماندنی بود، شبی که امیر عابدزاده در جشن صعود جلوی پدر زانو زد و دستش را بوسید تا یکی از خاطره‌انگیزترین صحنه‌های صعود ایران به جام جهانی قطر در قاب دوربین‌ها ثبت شود.
امیر عابدزاده ۲۸ ساله، اما برای رسیدن به درون دروازه راهی طولانی داشت، دروازه‌بانی که زیر سایه اسم پدر کارش را آغاز کرد، اما در ادامه پس از یک حضور کوتاه در پرسپولیس به اروپا رفت و پس از چهار سال بازی در لیگ پرتغال و تیم‌های باریرنسه و ماریتیمو، امسال به اسپانیا و یک تیم دسته دومی رفت تا یک قدم به رؤیایش که بازی در سطح اول فوتبال اسپانیا بود نزدیک شود. درخشش امیر در اسپانیا هم ادامه پیدا کرد تا او امروز یکی از ستاره‌های پونفرادینا باشد. درخششی که با توجه به نیمکت‌نشینی علیرضا بیرانوند در بووایستای پرتغال سبب شد او شماره یک تیم ملی شود. عابدزاده پس از بازی با سوریه که برای اولین بار در انتخابی جام جهانی در ترکیب اصلی قرار گرفت، پنج‌شنبه در بازی با عراق هم نفر اول تیم ملی بود و دروازه ایران را دوباره بسته نگه داشت تا عصر عابدزاده‌ها در تیم ملی دوباره در حال آغاز شدن باشد.