سعید احمدیان/ روزنامه جوان- ساختمان مجلس در میدان بهارستان تهران دیروز شاهد یک اعتراض متفاوت بود، اگر در اکثر مواقع مالباختگان و گروه‌هایی که نسبت به اجرا نشدن عدالت شغلی جلوی مجلس تجمع می‌کنند، دیروز، اما مجلس شاهد تجمع تعدادی از هواداران پرسپولیس بود که با تحریک کانال‌های اینستاگرامی هواداری خودشان را به بهارستان رسانده بودند تا صدای اعتراض‌شان را به گوش نمایندگان برسانند. حمید سجادی، وزیر ورزش هم مخاطب اصلی شعارهای‌شان بود، وزیری که تجمع‌کنندگان معتقد بودند استقلالی است و مصائب و مشکلات مالی که سبب شده امروز یحیی گل‌محمدی استعفا دهد، به خاطر بی‌توجهی اوست و به همین خاطر آن‌ها خواهان استیضاح وزیر ورزش بودند تا مشکلات تیم‌شان حل شود و آرامش به پرسپولیس برگردد. «وزیر استقلالی نمی‌خوایم» و «اون سیلی را که زدم از طرف ۵۰ میلیون هوادار بود که به خودت بیای دونده آبی» هم نمونه‌ای از شعارهای‌شان بود.
۱۱ ماه پیش هم استقلالی‌ها تجمع مشابهی را جلوی مجلس انجام داده بودند. پنجم اسفند ۹۹ بود که گروهی از هواداران تیم آبی پایتخت به بهارستان رفتند و علیه مسعود سلطانی‌فر، وزیر وقت ورزش شعار دادند. وزیری که آن‌ها می‌گفتند پرسپولیسی است و مشکلات مدیریتی و اقتصادی که استقلال دارد، به خاطر حضور اوست!
آن‌ها هم از نمایندگان می‌خواستند که به این مسئله ورود کنند. استقلالی‌ها در شعار‌های مختلف به نوعی وزارت ورزش را مقصر ناکامی‌های چند سال اخیر استقلال معرفی کردند. «فریاد از ظلم و تبعیض سلطانی‌فر و وزارتش، افسوس بر مجلسی که هرگز فریادمان را نشنید» و «وزیر پرسپولیسی نمی‌خوایم»، برخی از شعار‌ها و نوشته‌های پلاکاردهای‌شان بود.
وزیر استقلالی، وزیر پرسپولیسی
چه در دوره مسعود سلطانی‌فر در دولت حسن روحانی و چه در دوره حمید سجادی در دولت ابراهیم رئیسی، وزارت ورزش همواره متهم به رنگی بودن است. استقلالی‌ها، سلطانی‌فر را پرسپولیسی می‌دانستند و امروز هم پرسپولیسی‌ها، حمید سجادی را استقلالی می‌دانند!
ریشه اتهام رنگی بودن وزیر ورزش را باید در رفتار وزرای ورزش در دوره قبل و دوره فعلی جست‌وجو کرد، به خصوص که پیش از سلطانی‌فر، کمتر پیش آمده بود که هواداران استقلال و پرسپولیس، اینچنین مقابل وزارت ورزش موضع بگیرند و اتهام رنگی بودن به وزرای ورزش بزنند. بیشتر این اتهام‌زنی‌ها و انگ‌چسبانی‌ها از اواخر دولت اول روحانی و با حضور سلطانی‌فر در وزارت ورزش آغاز شد. پیش از آن در شرایطی محمود گودرزی، وزیر ورزش در دولت اول روحانی بود که در زمان حضور سه ساله‌اش، او وارد حواشی رنگی قرمز و آبی نشد. با انتخاب سلطانی‌فر، اما این حواشی شکل گرفت و به اوج رسید و امروز هم با وجود تغییر دولت و وزیر ورزش، این اتهام‌زنی‌های رنگی همچنان ادامه دارد و سجادی هم با همان مصیبت‌های وزیر قبلی روبه‌روست.
آقایان وزیر، خودتان مقصرید!
البته سلطانی‌فر و سجادی همواره شائبه قرمز یا آبی بودن را رد کرده‌اند، اما به وجود آمدن چنین حواشی برای وزرای ورزش در دولت‌های روحانی و رئیسی، ریشه در رفتار و عکس‌العمل‌های خود آن‌ها دارد. می‌توان به صراحت گفت چه دیروز که سلطانی‌فر متهم به پرسپولیسی بودن شد و چه امروز که سجادی متهم به استقلالی بودن شده است، هر دو وزیر مقصرند و اگر رویکردشان مانند گودرزی بود، کمتر وارد بازی‌های رنگی هواداران استقلال و پرسپولیس می‌شدند.
این در حالی است که چه در دوره قبلی وزارت ورزش و چه در دوره فعلی، هم سلطانی‌فر و هم سجادی با اظهارنظر و ورود به جزئی‌ترین مسائل دو باشگاه استقلال و پرسپولیس، خودشان را در معرض قضاوت هواداران دو تیم قرار داده‌اند. وقتی وزیر ورزش به عنوان متولی اصلی ورزش کشور به مسائل سطحی مانند نیمکت استقلال و پرسپولیس ورود پیدا و در این باره مصاحبه می‌کند، مشخص است که هوادار سرخابی، او را مسئول اصلی می‌داند.
یکی از آخرین نمونه‌های چنین مصاحبه‌هایی هم به واکنش سجادی به انتقاد یحیی گل‌محمدی از مدیریت وزارت ورزش برمی‌گشت که وزیر ورزش خودش به‌طور مستقیم به سرمربی پرسپولیس در رسانه‌ها پاسخ داد. وقتی وزیر ورزش تصمیم می‌گیرد به جای تصمیم‌گیری‌های کلان برای ورزش، وارد بازی‌های رنگی شود و درباره پنجره بسته نقل و انتقالات و جذب بازیکن که اطلاع‌رسانی‌اش وظیفه مدیران باشگاه مربوطه است، مصاحبه کند و جلوی دوربین‌ها برای دیده شدن از پاسخ به هر سؤالی هم امتناع نکند، رسیدن به امروز که وزیر ورزش متهم به رنگی بودن از سوی هواداران استقلال و پرسپولیس شود، اجتناب‌ناپذیر است. واکنش هواداران سرخابی‌ها، به نوعی آینه رفتار‌ها و مصاحبه‌های خود وزیر ورزش درباره جزئی‌ترین مسئله یک باشگاه است.
اهداف فراموش شده وزارت ورزش
در حالی در دوره سلطانی‌فر و سجادی، وزارت ورزش وارد این بازی‌های هواداری شده است که به جای وزیر، مدیران دو باشگاه قرمز و آبی پایتخت باید پاسخگوی شرایط تیم‌شان باشند و در این باره اطلاع‌رسانی کنند و اگر ضعف یا قوتی است باید به پای آن‌ها نوشته شود.
در طرف مقابل وزیر ورزش باید با عبور از سطحی‌نگری، مسائل کلان ورزش را در نظر بگیرد و برای کل ورزش تصمیم بگیرد، به خصوص که سرگرم شدن به حاشیه‌های سرخابی‌ها، وزارت ورزش را از رسیدگی به سایر رشته‌ها به صورت کامل بازمی‌دارد و آن‌ها را با مشکلات زیادی روبه‌رو می‌کند.
در این شرایط شاید بازخوانی اهداف تشکیل وزارت ورزش که در ماده ۳ قانون اهداف، وظایف و اختیارات وزارت ورزش و جوانان آمده است، ضروری باشد، اهدافی که به نظر می‌رسد باید بیشتر از همیشه مورد توجه سجادی، وزیر فعلی ورزش و وزرای بعدی باشد تا وظایف اصلی‌شان را فراموش نکنند و وارد بازی‌های رنگی طرفداران دو تیم استقلال و پرسپولیس نشوند.
اهداف تشکیل وزارت به شرح زیر است: «توسعه و تعمیم ورزش همگانی، توسعه و ارتقای ورزش قهرمانی، ساماندهی و گسترش ورزش حرفه‌ای، حمایت و تقویت ورزش تربیتی، توسعه و تقویت ورزش بانوان، تحکیم و تقویت معنویت و ارزش‌های اخلاقی و منش پهلوانی در ورزش مبتنی بر فرهنگ اسلامی- ایرانی و ارتقای و ترویج شایستگی‌های فنی- حرفه‌ای در جامعه ورزش.»